Εξόρμηση στο Κλαπάδο... πάλι.

εικ. 1

εικ. 2

εικ. 3

εικ. 4

εικ. 5

Λίγο πριν το μεσημέρι της Κυριακής που μας πέρασε, ο Κλαπάδος γέμισε από μικρές παρέες και χαρούμενες φωνές. Με την δική μου παρέα (που ήταν ο γιός μου, εικ. 1, ο οποίος παρεμπιπτόντως, βοήθησε να γεμίσουμε το καλάθι με Lactarius sanguifluus), φτάσαμε μέχρι το ποτάμι (εικ. 2).

Μετά τις περιπλανήσεις μας στο βουνό, συναντηθήκαμε όλοι οι φίλοι και τα μέλη του συλλόγου στο μεγάλο ξέφωτο που βρίσκεται πριν το εγκαταλειμμένο χωριό για να γίνει η ταυτοποίηση των μανιταριών. Μια αυτοσχέδια έκθεση στήθηκε και αμέσως γέμισε με λαμπερά χρώματα και ατελείωτα σχήματα (εικ. 3).

Μέχρι που ήρθε η ώρα του φαγητού...

Έτσι κάποιοι από την όμορφη παρέα μας ανέλαβαν να καθαρίσουν τις Μακρολεπιότες (Macrolepiota procera) και τους Λακτάριους και άλλοι να ανάψουν φωτιά (εικ. 4). Το φαγητό συνόδευσαν μυτιληνιό ούζο, τσίπουρο και ντόπιο κόκκινο κρασί... γεύσεις ελληνικές, από 'κείνες που δύσκολα περιγράφονται με λόγια.

Η μέρα έκλεισε με μουσικά όργανα. Λαούτο (Κώστας Ζιαμπάρας), κιθάρα (Παναγιώτης Γεωργιάδης), σάζι και τύμπανο (η γράφουσα). Τραγούδια του Ξυλούρη, του Λοϊζου, του Ν. Παπάζογλου αλλά και πολλά παραδοσιακά, παίχτηκαν και τραγουδήθηκαν... μέχρι που ήρθε η νύχτα (εικ. 5).

Και του χρόνου νά 'μαστε γεροί!