Μήθυμνα...

Η καινούργια μου γειτονιά στη Μήθυμνα...

Στη Μήθυμνα δεσπόζει 

το κάστρο του Μολύβου

και μ΄ένα καλντερίμι χύνεται

στις βάρκες των ψαράδων

Πέτρα και ξύλο δημιουργούν 

κουτσουμπολιών φωλιές

και τ΄άνθη στις αυλές

ηλικιωμένα χαμόγελα γαλήνης

Αρχέγονα βλέμματα κοιτούν

μέσ΄από πρίσματα βυζαντινά

πτυχές ζωών παρόντος

σαν το σαλκίμι να υφαίνονται

Χειμώνα τόπος έρημος

σα σκηνικό ψυχών

και θέρος πολύχρωμο

από φυλές ανθρώπων

Από το κάστρο κυλά το καλντερίμι

τόπο ορίζοντας αρχαίο

του χρόνου το πινέλο

στο σήμερα οδηγεί

Σε μάτια μέσα ανθίζει το σαλκίμι

και τα χαμόγελα των μουσικών

δονούν την αγορά

Χρωμάτων παλέτα η ζωή

κι ο Μολυβος καμβάς...

 Παύλος Δασίρας

Πολλά θα ήθελα να γράψω για το καινούργιο μου χωριό, τη Μήθυμνα, μήνες τώρα. Τι να πρωτοπώ όμως... Τα λέει όλα ο Παύλος στο ποίημα του, φίλος και συνάδελφος.

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις…

Κι ο μεν Δάφνις, ερχόμενος στο πεύκο, ορκίστηκε στον Πάνα πως δεν θα ζούσε μόνος, χωρίς την Χλόη, ούτε μια μέρα, η δε Χλόη - ορκίζεται - στον Δάφνι, μπρόστα στις Νύμφες μπαίνοντας στη σπηλιά, πως δεχόταν να ζήσει και να πεθάνει μαζί του. Τόση όμως ήταν η αφέλεια της Χλόης, σαν κορίτσι που ήταν, ώστε βγαίνοντας απ΄τη σπηλιά, αξίωνε να της δώσει και δεύτερο όρκο λέγοντας του, ¨Δάφνη μου, ο Παν είναι θεός ερωτικός κι άπιστος, αγάπησε την Πίτυ και την Σύριγγα και δεν παύει ποτέ να ενοχλεί τις Δρυάδες και τις Επιμελίδες Νύμφες. Αυτός, κι αν ξεχάσεις τους όρκους σου θα ξεχάσει να σε τιμωρήσει, έστω κι αν πας με περισσότερες γυναίκες απ΄τα καλάμια της σύριγγας, γι΄αυτό να μου ορκιστείς σ΄αυτό εδώ το κοπάδι και σε κείνη την αίγα που σ΄ανάθρεψε, πως δεν θα εγκαταλείψεις την Χλόη, όσο σου μένει πιστή, κι αν ποτέ σε αδικήσω εσένα και τις Νύμφες, να με διώξεις, να με μισήσεις και να με σκοτώσεις σαν να ήμουν λύκος¨.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λόγγου ¨Δάφνις και Χλόη¨, σε μετάφραση του Απόστολου Γονιδέλλη.

Και μετά ήρθε η Μυρτάλη...