Κι ο μεν Δάφνις, ερχόμενος στο πεύκο, ορκίστηκε στον Πάνα πως δεν θα ζούσε μόνος, χωρίς την Χλόη, ούτε μια μέρα, η δε Χλόη - ορκίζεται - στον Δάφνι, μπρόστα στις Νύμφες μπαίνοντας στη σπηλιά, πως δεχόταν να ζήσει και να πεθάνει μαζί του. Τόση όμως ήταν η αφέλεια της Χλόης, σαν κορίτσι που ήταν, ώστε βγαίνοντας απ΄τη σπηλιά, αξίωνε να της δώσει και δεύτερο όρκο λέγοντας του, ¨Δάφνη μου, ο Παν είναι θεός ερωτικός κι άπιστος, αγάπησε την Πίτυ και την Σύριγγα και δεν παύει ποτέ να ενοχλεί τις Δρυάδες και τις Επιμελίδες Νύμφες. Αυτός, κι αν ξεχάσεις τους όρκους σου θα ξεχάσει να σε τιμωρήσει, έστω κι αν πας με περισσότερες γυναίκες απ΄τα καλάμια της σύριγγας, γι΄αυτό να μου ορκιστείς σ΄αυτό εδώ το κοπάδι και σε κείνη την αίγα που σ΄ανάθρεψε, πως δεν θα εγκαταλείψεις την Χλόη, όσο σου μένει πιστή, κι αν ποτέ σε αδικήσω εσένα και τις Νύμφες, να με διώξεις, να με μισήσεις και να με σκοτώσεις σαν να ήμουν λύκος¨.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Λόγγου ¨Δάφνις και Χλόη¨, σε μετάφραση του Απόστολου Γονιδέλλη.
Και μετά ήρθε η Μυρτάλη...
