Γιώργος Ιακωβίδης

Παιδική συναυλία (εικ. 1)

Το κρύο Λούσιμο (εικ. 2)

Ο κακός εγγονός (εικ. 3)

Η αγαπημένη της γιαγιάς (εικ. 4)

Παππούς και εγγονός (εικ. 5)

Πρώτα Βήματα (εικ. 6)

Μητρική Στοργή (εικ. 7)

Ο Γεώργιος Ιακωβίδης είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της ακαδημαϊκής ζωγραφικής στην Ελλάδα και ένας από τους κορυφαίους του 20^ου αιώνα. Έχει αφήσει μεγάλο ζωγραφικό έργο, περί τους 200 ελαιογραφικούς πίνακες που σώζονται στα μεγαλύτερα μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής, στη Πινακοθήκη Αθηνών και σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές.

Γεννήθηκε το 1852 στα Χύδηρα της Λέσβου. Ξεκίνησε τη μαθητεία του στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας και είχε δάσκαλους κορυφαία ονόματα της Ελληνικής ζωγραφικής, τους Νικηφόρο Λύτρα και τον Λεωνίδα Δρόση. Από το Σχολείο των Τεχνών αποφοίτησε με άριστα τον Μάρτιο του 1877, ενώ είχε ήδη αρχίσει να διακρίνεται για το ζωγραφικό του ταλέντο.

Την ίδια χρονιά τον Νοέμβριο, έλαβε υποτροφία από το ελληνικό κράτος και αναχώρησε για το Μόναχο με σκοπό να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης. Δάσκαλοί του ήταν ο Ludwig von Lofftz, ο Wilhelm von Lindenschmidt και ο Gabriel von Max. Αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών το 1883. Για τα επόμενα δεκαεπτά χρόνια συνέχισε να εργάζεται στην ίδια πόλη.

Στα χρόνια της παραμονής του στο Μόναχο, τα θέματά του ήταν κυρίως σκηνές της καθημερινής ζωής, ιδίως συνθέσεις με παιδιά, εσωτερικά σπιτιών, λουλούδια και άλλα. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα στράφηκε προς την δημιουργία πορτρέτων και υπήρξε ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες προσωπογράφους.

Διακρίθηκε επίσης ως ζωγράφος παιδικών σκηνών και ανθογραφίας. Από τα έργα του τα πλέον γνωστά είναι: η "Παιδική συναυλία" (εικ. 1), το "Κρύο λούσιμο" (εικ. 2), ο "Κακός εγγονός" (εικ. 3), η "Αγαπημένη της γιαγιάς" (εικ. 4), ο "Πάππος και ο εγγονός" (εικ. 5), τα "Πρώτα βήματα" (εικ. 6) και η "Μητρική στοργή" (εικ. 7).

Το 1900 ανέλαβε τη διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης στην Αθήνα και τέσσερα χρόνια αργότερα διαδέχθηκε τον Νικηφόρος Λύτρας στην Έδρα της Ελαιογραφίας στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1910, με τον διαχωρισμό της Σχολής Καλών Τεχνών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με βασιλικό διάταγμα του ανατέθηκε η διεύθυνση του Σχολείου Καλών Τεχνών και αποχώρησε το 1930 με τον τίτλο του "επίτιμου διευθυντού". Πέθανε το 1932 λίγο πριν κλείσει τα ογδόντα του.