Η σπηλιά του Φιλοκτήτη (Λήμνος)

Χαίρε, σπηλιά, φωλιά και φυλακή μου,
των λιβαδιών νεράιδες, κύμα του πόντου αδάμαστο...

...κι εσύ λιθάρι της αρμύρας,
που έδειρε η νοτιά το πρόσωπό μου

κι έδειρε η φρίκη του θανάτου την πληγή μου
κι αντίχησε το ύψωμα του Ερμή κάθε κραυγή μου,
δαρμένη από το κρύο και τη βροχή.

Φεύγω τώρα, σας αφήνω,
Λύκιες πηγές, Λύκια δροσιά, πάω για μια δόξα
που δε φαντάστηκα ποτέ να ταξιδέψω.

Χαίρε της Λήμνου γη θαλασσινή
ευχήσου μου, απ' την πέτρινη καρδιά σου,
καλό ταξίδι προς τα εκεί που με καλεί
Μοίρα μεγάλη, φίλων συμβουλή
κι ο πανδαμάτωρ ο θεός που αποφασίζει.


Απόσπασμα από την τραγωδία "Φιλοκτήτης" του Σοφοκλή

Λήμνος (Σεπτέμβριος - 2010)

Ένας παλιός ανεμόμυλος

Κίτρινο της ώχρας

Το κάστρο της Μύρινας

Η περιοχή "Αγιόχωμα", όπου βρίσκεται ο γνωστός απο την αρχαιότητα ιαματικός πηλός "Λημνία Γη" (Terra Lemnia).

Οι Αμμοθίνες

Το Καβείριο

Η σπηλιά του Φιλοκτήτη

Η ιστορία μιας Αμαδρυάδας... (αυτογνωσία)

Λυγαριά, στο Ηραίον της Σάμου

Τώρα πια ο μικρός βλαστός είχε μεταμορφωθεί σε μια πανέμορφη Λυγαριά.

Στεκόταν μόνη της στο βοριά, που είχε βαλθεί λες να την ξεριζώσει. Όμως δεν φοβόταν, γιατί ήταν κόρη του Ουρανού, αρχαιότερη από τις κόρες του Διός. Μέσα της κατοικούσε μια Αμαδρυάδα, η οποία την προστάτευε και μοιραζόταν τη μοίρα της. Έτσι αντίκριζε κατάματα τον Ήλιο χωρίς να φοβάται καθόλου. Ήξερε ότι έπρεπε να μείνει όρθια...

Όταν ο άνεμος κουράστηκε πολύ και όλα γαλήνεψαν μέσα στη σιγαλιά της Ανατολής, μικρά μπουμπούκια ξεπρόβαλλαν στις άκρες των βλαστών της, στεφανωμένα με το μωβ χρώμα του λουλουδιού που έκρυβαν μέσα τους. Η Λυγαριά κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα...

Άνοιξε τότε την αγκαλιά της και μια αιθέρια μυρωδιά πλημμύρισε το χώρο. Ό,τι μάζευε με υπομονή τόσο καιρό από τον ήλιο, το νερό και τη γη, ό,τι φύλαγε με τόση προσπάθεια στις καταιγίδες και ό,τι καλύτερο έφτιαξε μέσα στην καρδιά της, τώρα επιτέλους μπορούσε να το φανερώσει.

Έτσι χάρισε την ομορφιά και το άρωμά της ακούραστα σε όλη την Πλάση... χωρίς να κρατήσει τίποτα δικό της.


Συνεχίζεται...