Λυγαριά, στο Ηραίον της ΣάμουΤώρα πια ο μικρός βλαστός είχε μεταμορφωθεί σε μια πανέμορφη Λυγαριά.
Στεκόταν μόνη της στο βοριά, που είχε βαλθεί λες να την ξεριζώσει. Όμως δεν φοβόταν, γιατί ήταν κόρη του Ουρανού, αρχαιότερη από τις κόρες του Διός. Μέσα της κατοικούσε μια Αμαδρυάδα, η οποία την προστάτευε και μοιραζόταν τη μοίρα της. Έτσι αντίκριζε κατάματα τον Ήλιο χωρίς να φοβάται καθόλου. Ήξερε ότι έπρεπε να μείνει όρθια...
Όταν ο άνεμος κουράστηκε πολύ και όλα γαλήνεψαν μέσα στη σιγαλιά της Ανατολής, μικρά μπουμπούκια ξεπρόβαλλαν στις άκρες των βλαστών της, στεφανωμένα με το μωβ χρώμα του λουλουδιού που έκρυβαν μέσα τους. Η Λυγαριά κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα...
Άνοιξε τότε την αγκαλιά της και μια αιθέρια μυρωδιά πλημμύρισε το χώρο. Ό,τι μάζευε με υπομονή τόσο καιρό από τον ήλιο, το νερό και τη γη, ό,τι φύλαγε με τόση προσπάθεια στις καταιγίδες και ό,τι καλύτερο έφτιαξε μέσα στην καρδιά της, τώρα επιτέλους μπορούσε να το φανερώσει.
Έτσι χάρισε την ομορφιά και το άρωμά της ακούραστα σε όλη την Πλάση... χωρίς να κρατήσει τίποτα δικό της.
Συνεχίζεται...
Στεκόταν μόνη της στο βοριά, που είχε βαλθεί λες να την ξεριζώσει. Όμως δεν φοβόταν, γιατί ήταν κόρη του Ουρανού, αρχαιότερη από τις κόρες του Διός. Μέσα της κατοικούσε μια Αμαδρυάδα, η οποία την προστάτευε και μοιραζόταν τη μοίρα της. Έτσι αντίκριζε κατάματα τον Ήλιο χωρίς να φοβάται καθόλου. Ήξερε ότι έπρεπε να μείνει όρθια...
Όταν ο άνεμος κουράστηκε πολύ και όλα γαλήνεψαν μέσα στη σιγαλιά της Ανατολής, μικρά μπουμπούκια ξεπρόβαλλαν στις άκρες των βλαστών της, στεφανωμένα με το μωβ χρώμα του λουλουδιού που έκρυβαν μέσα τους. Η Λυγαριά κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα...
Άνοιξε τότε την αγκαλιά της και μια αιθέρια μυρωδιά πλημμύρισε το χώρο. Ό,τι μάζευε με υπομονή τόσο καιρό από τον ήλιο, το νερό και τη γη, ό,τι φύλαγε με τόση προσπάθεια στις καταιγίδες και ό,τι καλύτερο έφτιαξε μέσα στην καρδιά της, τώρα επιτέλους μπορούσε να το φανερώσει.
Έτσι χάρισε την ομορφιά και το άρωμά της ακούραστα σε όλη την Πλάση... χωρίς να κρατήσει τίποτα δικό της.
Συνεχίζεται...
