Μια φωτογραφία απ΄ τα παλιά...

Να και μια φωτογραφία που είδα τυχαία στο facebook...

Το 1912 αυτοί οι άνθρωποι επέστρεψαν από την Αμερική για να πολεμήσουν υπέρ της πατρίδας τους. Ήταν μετανάστες και η καταγωγή τους ήταν απο τη Στύψη.

Ο τρίτος στη σειρά από αριστερά (επάνω) είναι ο προπαππούς μου, ο Στέλιος Βαλάσης.

Από την Αγιάσο και το Πλωμάρ΄... (φωτογραφίες)

Η Αγιάσος...

Ο καστανιώνας της Αγιάσου...

Κολχικά στον καστανιώνα...

Και μετά πήγαμε στο Πλωμάρι...

Με τον Παναγιώτη...

Για ένα ούζο πλωμαρίου...

Τέλος, πήγαμε σε μια μικρή παραλία της Γέρας για μπανάκι...

On my way to Polichnitos...

 

Η Αχλαδερή... 

Μέσα στη θάλασσα διακρίνονται τα ερείπια της βουλιαγμένης από τον σεισμό  αρχαίας πόλης Πύρρας.

 

 Δεν ξέρω γιατί... αλλά κάθε φορά που διασχίζω τον δρόμο αυτό θυμάμαι τα λόγια του Καβάφη... "ο δρόμος είναι μακρύς, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις".

 

Σε αυτό το κεραμοποιείο έκανα μια στάση για να πάρω λίγο πηλό...

 

Ένα κίτρινο κρινάκι το οποίο συνάντησα στη Βρισά...

Το αχειλοπήγαδο...

Το μικρό λιμάνι στον Άγιο Φωκά...

Μήθυμνα...

Η καινούργια μου γειτονιά στη Μήθυμνα...

Στη Μήθυμνα δεσπόζει 

το κάστρο του Μολύβου

και μ΄ένα καλντερίμι χύνεται

στις βάρκες των ψαράδων

Πέτρα και ξύλο δημιουργούν 

κουτσουμπολιών φωλιές

και τ΄άνθη στις αυλές

ηλικιωμένα χαμόγελα γαλήνης

Αρχέγονα βλέμματα κοιτούν

μέσ΄από πρίσματα βυζαντινά

πτυχές ζωών παρόντος

σαν το σαλκίμι να υφαίνονται

Χειμώνα τόπος έρημος

σα σκηνικό ψυχών

και θέρος πολύχρωμο

από φυλές ανθρώπων

Από το κάστρο κυλά το καλντερίμι

τόπο ορίζοντας αρχαίο

του χρόνου το πινέλο

στο σήμερα οδηγεί

Σε μάτια μέσα ανθίζει το σαλκίμι

και τα χαμόγελα των μουσικών

δονούν την αγορά

Χρωμάτων παλέτα η ζωή

κι ο Μολυβος καμβάς...

 Παύλος Δασίρας

Πολλά θα ήθελα να γράψω για το καινούργιο μου χωριό, τη Μήθυμνα, μήνες τώρα. Τι να πρωτοπώ όμως... Τα λέει όλα ο Παύλος στο ποίημα του, φίλος και συνάδελφος.

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις…

Κι ο μεν Δάφνις, ερχόμενος στο πεύκο, ορκίστηκε στον Πάνα πως δεν θα ζούσε μόνος, χωρίς την Χλόη, ούτε μια μέρα, η δε Χλόη - ορκίζεται - στον Δάφνι, μπρόστα στις Νύμφες μπαίνοντας στη σπηλιά, πως δεχόταν να ζήσει και να πεθάνει μαζί του. Τόση όμως ήταν η αφέλεια της Χλόης, σαν κορίτσι που ήταν, ώστε βγαίνοντας απ΄τη σπηλιά, αξίωνε να της δώσει και δεύτερο όρκο λέγοντας του, ¨Δάφνη μου, ο Παν είναι θεός ερωτικός κι άπιστος, αγάπησε την Πίτυ και την Σύριγγα και δεν παύει ποτέ να ενοχλεί τις Δρυάδες και τις Επιμελίδες Νύμφες. Αυτός, κι αν ξεχάσεις τους όρκους σου θα ξεχάσει να σε τιμωρήσει, έστω κι αν πας με περισσότερες γυναίκες απ΄τα καλάμια της σύριγγας, γι΄αυτό να μου ορκιστείς σ΄αυτό εδώ το κοπάδι και σε κείνη την αίγα που σ΄ανάθρεψε, πως δεν θα εγκαταλείψεις την Χλόη, όσο σου μένει πιστή, κι αν ποτέ σε αδικήσω εσένα και τις Νύμφες, να με διώξεις, να με μισήσεις και να με σκοτώσεις σαν να ήμουν λύκος¨.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λόγγου ¨Δάφνις και Χλόη¨, σε μετάφραση του Απόστολου Γονιδέλλη.

Και μετά ήρθε η Μυρτάλη...

Welcome to Sarlitza Palace... the ghost hotel! (31-3-2012)

Το πολυτελές και ακρεβέστερο ξενοδοχείο "Σάρλιτζα Παλλάς", στη Θερμή της Λέσβου, χτίστηκε το 1909 από τον αφέντη Μουλά Μουσταφά σε σχέδια Γάλλων αρχιτεκτόνων...

Είναι χτισμένο πάνω στα ερείπια του ναού της Θερμίας Αρτέμιδος... η οποία πιστευόταν ότι ήταν η προστάτιδα των ιαματικών πηγών που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο...

Η είσοδος του ξενοδοχείου...

Το εσωτερικό του...

Ένας παλιός νεροχύτης...

Εξερευνώντας το Σάρλιτζα με τον Παναγιώτη...

Πιάνο φάντασμα...

Ένα ξεχασμένο ανοιχτό παράθυρο...

Εξωτερικά βοηθητικά κτήρια...

Η εσωτερική σκάλα...

Η εσωτερική διακόσμηση του Σάρλιτζα σήμερα...

Ο χρόνος, η αδιαφορία και οι σύγχρονοι τυμβωρύχοι το έφεραν, όπως είδατε κι εσείς, στη σημερινή του κατάσταση...

Στο αρχαίο θέατρο τη Μυτιλήνης...

Οι αιώνιοι νόμοι...

The butterfly chase... έργο της Berthe Morisot

Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσώφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει. Περίμενα, περίμενα, αργούσε, κι εγώ βιαζόμουν∙ έσκυψα τότε πάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό παρά φύση ρυθμό∙ το τσώφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου: τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα, όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει, μα δεν μπορούσε∙ μαχούμουν κι εγώ με την ανάσα μου να τη βοηθήσω. Του κάκου∙ είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο, και τώρα πια ήταν αργά∙ η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να προβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη, και σε λίγο πέθανε στην απαλάμη μου.

Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά: είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους∙ έχεις χρέος ν’ ακολουθάς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.

N. Καζαντζάκης, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά

Στο Ρωμαϊκο Υδραγωγείο...με τον Παναγιώτη (3-3-2012).

Μετά το μάθημα του στο ωδείο, το περασμένο Σάββατο, ο γιός μου πρότεινε να επισκεφτούμε το υδραγωγείο της Μόριας...

Το υδραγωγείο...

Μια από τις πολλές καμάρες του υδραγωγείου...

Κι άλλη καμάρα...

Στο βάθος η Μόρια...

Τι είναι αυτό που ζητάτε, άνθρωποι...

''Τηλέμαχος και Εύχαρις''... του Jacques-Louis David

"Τι είναι αυτό που ζητάτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον; Θέλετε µήπως αυτό; Να µείνετε µαζί ο ένας µε τον άλλον όσον το δυνατόν περισσότερο, ώστε νύχτα και µέρα να µην αποχωρίζεστε; Αν πραγµατικά αυτός είναι ο πόθος σας, τότε πρόθυµος είµαι να σας σφυρηλατήσω σε ένα κοµµάτι, ώστε από δύο να γίνετε ένα και, όσο καιρό ζείτε, να ζείτε και οι δυο σας κοινή ζωή ως ένας, και πάλι όταν πεθάνετε, εκεί κάτω στον Άδη ένας να είστε και όχι δύο, σε ένα ταυτόχρονο θάνατο. Σκεφτείτε λοιπόν, αν αυτό είναι που ποθείτε, και αν µείνετε ευχαριστηµένοι, αν τούτο επιτύχετε"...

Ερώτηση του Ήφαιστου, που με δραματικό τρόπο εισάγει ο Αριστοφάνης στο τελευταίο μέρος του μύθου του, στο πλατωνικό Συμπόσιο...

Ο Σεφέρης στη Μαρώ...

Με αφορμή τη συζήτηση που είχαμε τις προάλλες με την Ειρήνη, για τον Γιώργο Σεφέρη και τον μεγάλο έρωτα που έζησε με την Μαρώ, παραθέτω το παρακάτω γράμμα που είχε γράψει ο ποιητής στην αγαπημένη του, τον Σεπτέμβριο του 1940. Η Ειρήνη είχε γνωρίσει την Μαρώ στη Κύπρο πολλά χρόνια αργότερα. "Ήταν ένας μεγάλος έρωτας, από τους σπάνιους, που κρατάνε για πάντα", λέει η φίλη μου. Και πράγματι, όταν διάβασα το βιβλίο του Σεφέρη "Γράμματα στη Μαρώ", διαπίστωσα ακριβώς το ίδιο.

Το 1935 ο Γ. Σεφέρης ήταν 35 ετών όταν είδε για πρώτη φορά την Μαρώ, σε μια εκδρομή στο Σούνιο. Οι επίσημες ωστόσο συστάσεις έγιναν σε μια εσπερίδα, στις αρχές του 1936. Ο έρωτας δεν άργησε να έρθει...

Τίποτα δεν αγριεύει τη φλόγα του έρωτα περισσότερο από τη δυσφορία του οικογενειακού περιβάλλοντος των ερωτευμένων. Ούτε οι νουθεσίες του Στυλιανού Σεφεριάδη (πατέρας του ποιητή), ούτε οι οργίλες συστάσεις του Αντρέα Λόντου (συζυγος της Μαρώς), είχαν κατασταλτικά αποτελέσματα, όταν έμαθαν για την σχέση του παράνομου ζευγαριού.

Όνειρα θολερά, σκοτοδίνες αλλόκοτες και αδιαθεσίες βασανίζουν για μήνες τη γυναίκα που σήκωσε το βάρος της ευθύνης του χωρισμού. Ο ποιητής φεύγει για λίγες μέρες διακοπές στο Πήλιο, ξαναγυρίζει στην Κορυτσά, σκίζει τα γράμματα που είχε λάβει ως τότε από την αγαπημένη του και βυθίζεται στη σιωπή.

Το Φθινόπωρο του ίδιου χρόνου τα πράγματα αλλάζουν. Το πείσμα του Αντρέα Λόντου έχει μαλακώσει και η Μαρώ είναι ελεύθερη από ουσιαστικές και τυπικές δεσμεύσεις. Τον Απρίλιο του 1941 επισημοποιείται η σχέση του Σεφέρη και της Μαρώς, λίγο πριν αναχωρίσουν για την Αίγυπτο.


Αθήνα, Κυριακή πρωί
29 Σεπτεμβρίου, 1940

Μόλις πήρα το πρωινό μου και διάβασα το γράμμα σου. Ανάσανα που ξέρω πως έρχεσαι την Παρασκευή. Δεν ξέρεις πως σε περιμένω. Γιατί αυτές τις μέρες σ' έχω φρικτά επιθυμήσει. Τι τα θέλεις, σε στερήθηκα όλο το καλοκαίρι και γιατί ήσουν μακριά μου και γιατί ίσως, μ' όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες, κι όταν ήσουν ακόμα κοντά μου, δεν σε είχα όπως ήθελα.

Όλο μου το σώμα πονεί από επιθυμία. Σκέφτομαι πως μπορεί να σε κρατήσω γυμνή πάνω μου και όλα χάνουνται, όπου και να βρίσκομαι, ό,τι και να κάνω. Είναι αστείο κάποτε να βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν υπνοβάτη ή σαν έναν τυφλό που σε ψάχνει με τις παλάμες απλωμένες και με τα μάτια κλειστά. Είμαι ελεεινά καυλωμένος, χρυσό, και δε σκέφτομαι τίποτε άλλο παρά πως θα σε γαμήσω ατελείωτα μια ολόκληρη νύχτα.

Και δεν μπορώ να σου το πω αλλιώς.


Γιώργος

Υ.Γ. Γράψε μου δυο λόγια μόλις λάβεις το γράμμα.
Και μην ξεχνάς να γράφεις σωστά τη διεύθυνση μου.

Επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη... (16-01-12)

Χατζηκυριάκος-Γκίκας Νίκος (1906 - 1994)
Κηφισιά, 1973
Ακρυλικό σε χαρτί , 132 x 472 εκ.

Χατζηκυριάκος-Γκίκας Νίκος (1906 - 1994)
Το εργαστήριο του καλλιτέχνη, 1960
Λάδι σε μουσαμά , 130 x 163 εκ.

Giordano Luca (1632 - 1705)
Εσθήρ και Ασσουήρος, π. 1655 - 1660
Λάδι σε μουσαμά , 186 x 172 εκ.

Θεοτοκόπουλος Δομήνικος (1541 - 1614)
Η συναυλία των Αγγέλων, π. 1608-1614
Λάδι σε μουσαμά , 115 x 217 εκ.

Ιακωβίδης Γεώργιος (1853 - 1932)
Παιδική συναυλία, 1900
Λάδι σε μουσαμά , 176 x 250 εκ.

Παρθένης Κωνσταντίνος (1878/1879 - 1967)
Τοπίο, π. 1896 - 1903
Λάδι σε μουσαμά , 68 x 55,5 εκ.

Σκαμνιά Λέσβου... (Ιανουάριος- 2012)

Καλώς ήλθατε στο χωριό του Στρατή Μυριβήλη...

Με τις παλιές κρήνες...

Και τα όμορφα σοκάκια...

Τα φιλόξενα καφενεία...

Ένας παλιός φούρνος...

Και ένα παλιό σπίτι...