Εφταλού...

Στα βορεινά της Λέσβου είναι η Εφταλού, μια αγκάλη και ένας απόμερος κάβος. Εκεί άραξε ο Θεός για να ξεφύγει έναν κόσμο που δαιμονίζεται. Λίγη γη, περιβόλια, λεύκες, λιόδεντρα, δρυς και κουκουναριές, λίγα ρόμπολα, και σκίνα, και αλυγαριές.

Δυό-τρείς κούλες παλαιές, καμωμένες από παλαιούς ανθρώπους που ήξεραν να αποτραβιούνται και να γαληνεύουν βαθαίνοντας στη λατρεία των πρώτων δυνάμεων: της γης, του νερού, του ψωμιού, του ήλιου, του έρωτα.

Αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν, όμως το πνεύμα τους ζει στην Εφταλού: ζει μες το χαμόγελο, μες την ανοιχτή καρδιά με την οποία υποδέχονται τον ξένο που γυρεύει λίγο νερό να δροσιστεί απ' το πηγάδι της κούλας, πίσω απ' τις καλαμιές.


Ηλίας Βενέζης, απόσπασμα από το βιβλίο "Εφταλού".