Η ιστορία μιας Αμαδρυάδας... (μικρόκοσμος)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας σπόρος...

Εκεί μέσα στη γη, το χώμα τον αγκάλιαζε απαλά. Τον προστάτευε και τον έτρεφε, γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτα από μόνος του. Όλα ήταν στοργικά και φιλόξενα για τον μικρό σπόρο, κι αυτός ένιωθε όμορφα που ακουμπούσε στο χώμα. Απλώθηκε λοιπόν όσο μπορούσε και ρίζωσε στη γη.

Μέσα στο υγρό και σκοτεινό σπίτι του, υπήρχε ένα αόρατο εργαστήρι. Μια ομάδα από ειδικευμένους οργανισμούς δούλευαν για να καταστήσουν παραγωγικό και γόνιμο το ανώτερο στρώμα του εδάφους. Στα πρώτα 5 έως 7 εκατοστά, που λέγεται ζώνη αποσύνθεσης, οι οργανικές ουσίες αποσυντίθενται από ειδικά βακτήρια, μύκητες και φύκια. Στην ομάδα αυτή προστίθενται οι γεωσκώληκες, οι μαλακρίδες, τα μυρμήγκια, οι αράχνες και τα ακάρεα.

Αμέσως κάτω από τη ζώνη της αποσύνθεσης ακολουθεί η ζώνη του χούμου, η οποία είναι από 10 έως 30 εκατοστά παχιά. Σε αυτό το στρώμα ζουν άλλου είδους οργανισμοί, που δεν αποσυνθέτουν παρά δημιουργούν και προετοιμάζουν το σάπιο οργανικό υλικό σε σταθερό χούμο, έτοιμο προς αφομοίωση από τα φυτά. Αυτή η ανακύκλωση από τον μικρόκοσμο του εδάφους είναι μια κατάσταση διαρκείας εφόσον οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.

Ο μικρός σπόρος έβλεπε όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα που συνέβαιναν γύρω του και ήθελε να δώσει κι εκείνος ότι καλύτερο είχε. Μάζεψε λοιπόν όλη τη δύναμή του και πέταξε ένα μικρό πράσινο βλαστάρι. Το βλαστάρι χώθηκε μέσα στο μαλακό χώμα, ψήλωνε και μεγάλωνε. Δεν του έφτανε πια το υγρό και σκοτεινό σπίτι του, ήθελε να δει και να μάθει καινούργια πράγματα, είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσει τι μπορεί να κάνει στη ζωή.

Τρύπησε τότε τη γη κι έβγαλε το κεφαλάκι του έξω...

Συνεχίζεται...