Reflections

Lycoperdon perlatum

Lycoperdon perlatum

Ἕνα μανιτάρι τὸ οποῖο συνάντησα χθές...
Εἶναι φαγώσιμο σὲ νεαρὴ ηλικία, ὄσο τὸ καπέλο εἶναι λευκὸ καὶ συμπαγές.

Κυριακάτικη βόλτα...

Κάπου εἴχα διαβάσει ὅτι στα σύνορα, στα ακραῖα σημεῖα, εκεῖ δηλαδὴ ποῦ συναντώνται τὰ στοιχεῖα τῆς φύσῃς συσσωρεύεται ενέργεια, καὶ απὸ τὰ σημεῖα αυτά, εκπέμπεται μία μυστηριακὴ γοητεία.

Σὲ ἕνα τέτοιο σημεῖο, ανάμεσα στα στοιχεῖα τῆς φύσῃς, τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς, βρίσκεται τὸ δάσος τοῦ Κλαπάδου, ὅπου καὶ ἔτυχε να βρεθὼ σήμερα.

Πείραμα

Τὴν επόμενη ποῦ φορά που θα βρεθοῦμε στην ὕπαιθρο ἂς κάνουμε τὸ εξῆς πείραμα:

Ἂς πιάσουμε λίγο χῶμα στα χέρια μας, καὶ ἂς αναρωτηθοῦμε...

Εἴμαστε σὲ θέση να ἐκτιμήσουμε τὴν αξία τοῦ, τὰ δισεκατομμύρια χρόνια υπάρξής του, τοὺς εκατομμύρια μικροοργανιμούς που υπάρχουν σ' αυτό, τὴν γονιμότητά του καὶ τὸ απόθεμα τοῦ πλούτου που πρέπει να χαροῦν καὶ οι μελλοντικὲς γενιὲς;

Αλκυόνη

Μικρή μου Αλκυόνη, άργησα να καταλάβω τη μικρή και μελαγχολική σου ζωή.

Τυχαία έμαθα τούτη τη λεπτομέρεια, ότι κάποτε έπεσες σε σφάλμα.
Καυχήθηκες, λέει, πόσο ευτυχισμένη ήσουν με τον άντρα σου τον Κήυκα και αυτοαποκαλούσασταν Ζευς και Ήρα.

Τόσο πολύ οργίστηκε ο Δίας με αυτή σας την ασέβειά που σας μεταμόρφωσε, εσένα σε ψαροπούλι και τον Κήυκα σε όρνιο.

Έτσι καταδικάστηκες να σκάβεις βαθιές τρύπες στις όχθες των ποταμών για τη φωλιά σου, κόρη του Ανέμου, και να τρέχεις απελπισμένη από δω και από κει στις ερημιές για να βρεις το αγαπημένο σου ταίρι.

Καταδικάστηκες να σε συντροφεύει η δυστυχία, γιατί αντίθετα από τα άλλα πουλιά που γεννούν και κλωσούν τα αυγά τους την άνοιξη, εσύ γεννάς μέσα στη βαρυχειμωνιά, και τα μανιασμένα κύματα της θαλάσσας άρπαζαν τα αυγά σου, και έκλαιγες σπαραχτικά, φωνάζοντας…

"Ζεεεε (υ) …."

Ώσπου κάποια στιγμή, ο θεός που τόσο σκληρά σε είχε τιμωρήσει, σε λυπήθηκε, και διέταξε τη θάλασσα και τους ανέμους να ησυχάσουν για δύο βδομάδες μέσα στο Γενάρη, για όσες μέρες δηλαδή κλωσάς τα αυγά σου.

Έτσι αυτές οι μέρες ονομάστηκαν αλκυονίδες μέρες.

Όμως τον αγαπημένο σου Κήυκα δεν ξανασυνάντησες ποτέ, και πίσω από τις εκβολές τών ποταμών και τις πυκνές καλαμιές ακόμα τον περιμένεις, και με την αισθητή και διαπεραστική φωνή σου κάθε τόσο τον καλείς να γυρίσει πίσω…

"ζεεεε…."

Πυρρίχειος... ο χορός της φωτιάς!

Κουρῆτες, ποῦ σκιρτάτε χορεύοντας μὲ ἐνόπλια βήματα
καὶ χτυπάτε τὰ πόδια στρεφόμενοι σὰν σβοῦρες, ὀρεσίβιοι,
βακχευτές, λυράρηδες, εὔρυθμοι, ποὺ βαδίζετε χωρὶς να ἀφήνετε
ἴχνη, ὁπλοφόροι, φύλακες κοσμήτορες, περίφημοι,
σύνοδοι τῆς βουνίσιας Μητέρας, ὀργιοφάντες.
Ἐλᾶτε ἀνταποκρινόμενοι μὲ εὐμένεια στα ἐγκωμιαστικὰ
λόγια μας, καταδεκτικοὶ στο βουκόλο καὶ μὲ χαρούμενη
διάθεση πάντα.

Ὀρφικὸς ὕμνος

http://www.youtube.com/watch?v=M5Chh2LPpVA

Ὁ Πυρρίχειος χορὸς ἣ ἀλλιῶς Σέρρα (ἐπειδὴ χορευόταν κυρίως κοντὰ στον ποταμὸ Σέρρα), εἶναι πολεμικὸς χορὸς καὶ χορεύεται μὲ ὅπλα.
Θεωρεῖται ὁ σπουδαιότερος χορός που διατήρησαν οἱ ἕλληνες τοῦ Πόντου ἕως τὶς μέρες μας καὶ ἀποτελεῖ ἀρχαιοελληνικὴ πολιτισμικὴ κληρονομία.
Τὸν χόρεψαν οἱ Κουρῆτες, οἱ Ἀθηναῖοι στα Παναθήναια, καὶ οἱ Λάκωνες στα Δισκούρεια.
O Ἀριστοφάνης ἀναφέρει ὅτι αὐτὸς ὁ χορὸς ἤταν στρατιωτικὸς καὶ ἔνοπλος, ὁ δὲ Πλάτων περιγράφει τὸν Πυρρίχειο ὡς πολεμικὸ χορὸ μὲ φάσεις ἄμυνας καὶ ἐπίθεσης μὲ τοὺς χορευτὲς παρατεταγμένους μὲ τὰ ὅπλα τοὺς σὲ στρατιωτικὴ διατάξῃ.
Παλαιότερα ὁ Πυρρίχειος λεγόταν στῇ Κύπρο "πρόλις", στην Μακεδονία "τελεσίας", στην Κρήτη "ὀρδίτης ἣ ἐπικρήδιος", στῇ Θρᾴκη "κλαβρισμός". Παραλλαγὲς τοῦ, σήμερα, στην Κρήτη, εἶναι ὁ Πεντοζὰλης.

Τι είναι αυτό, Δαίδαλε, που σε κάνει να κοιτάζεις ψηλά και να θέλεις να πετάξεις;

Τι είναι αυτό, Δαίδαλε, που σε κάνει να κοιτάζεις ψηλά και να θέλεις να πετάξεις;

Να λυτρωθείς από έναν λαβύρινθο που ο ίδιος έχεις εμπνευστεί και έχεις κατασκευάσει, και τώρα πασχίζεις να ξαναβρείς την κανονική σου μορφή, χρησιμοποιώντας κέρινα φτερά, να πας που;

Υποκινείς το ίδιο σου το παιδί να μεταχειριστεί την εφεύρεσή σου και το εξορκίζεις να μην πλησιάσει απερίσκεπτα τον ήλιο. Δεν σκέφτηκες ότι τυφλωμένος από την ματαιοδοξία του δεν θα ακολουθήσει τη συμβουλή σου;

Ναι, γεμάτος ματαιοδοξία και με εμπιστοσύνη στα κέρινα φτερά που του χάρισες, δεν θα ακολουθήσει καμία φρόνιμη συμβουλή. Θα υπερβεί κάθε μέτρο και θα φτάσει στον Ήλιο!

Το κακό όμως δεν θα αργήσει να έρθει...

Οι καυτές αχτίδες του Ἡλιου θα λιώσουν τα δεσίματα των φτερών του και τότε θα πέσει στη θάλασσα και θα πνίγει.

Με πόνο ψυχής τότε θα κατέβεις και θα περιμαζέψεις το νεκρό του σώμα και θα το θάψεις σε ένα νησί που αργότερα θα πάρει το όνομά του. Απαρηγόρητος θα φτάσεις στη Κύμη και θα αφιερώσεις τα φτερά του στον Απόλλωνα για να σου χαρίσει την ελευθερία...

Ένας και μόνο μύθος δεν αρκεί για να εξαντλήσει την αληθινή διεργασία του ψυχισμού του παιδιού σου, που στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκος απ' όσο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Και μην έχεις αυταπάτες ότι η θυσία της ζωής του θα σταθεί παράδειγμα για κανέναν.

Όχι.

Η ιστορία αυτή θα επαναληφθεί πολλές φορές ακόμη.

Ηχώ

Λεπέτυμνος

Κάποτε σκαρφάλωσα σε ένα βουνό.

Ήταν το ψηλότερο που είχα δει ως τότε στη ζωή μου.

Από ένα τόσο ψηλό βουνό, σκέφτηκα, σίγουρα θα μπορούσα να σε δω, όμως το μόνο που αντίκρισα ήταν οι ίδιες με βελόνες μυτερές κορφές των βράχων.

Τότε αποφάσισα να παίξω ένα παιχνίδι.

Έβαλα τις παλάμες μου σε σχήμα χωνιού στο στόμα και φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα:

"Είσαι εκεί;"

Και συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ...

Απέναντί μου, μέσα στην άκρα σιωπή, πρόβαλε μια όμορφη κόρη, και βάζοντας κι αυτή τα χέρια της γύρω στο στόμα, απάντησε τρεις φορές, με παρατεταμένη, καθαρή φωνή:

"Είσαι εκεί… είσαι εκεί… είσαι εκεί;"

Αργότερα, έμαθα ότι ήταν μια παρθένα, που την είχαν αναθρέψει οι Νύμφες, και οι Μούσες της είχαν διδάξει την τέχνη του τραγουδιού, του αυλού και της σύριγγας. Αγαπούσε, λέει, τη μοναξιά και απέφευγε τη συντροφιά των θεών και των ανθρώπων, καθώς και τον ερώτά τους.

Ώσπου μία μέρα, σε μία περιπλάνηση της στα δάση είδε και ερωτεύτηκε παράφορα το Νάρκισσο. Εκείνος όμως την περιφρόνησε, γιατί ήταν ήδη ερωτευμένος... με τον εαυτό του.

Τότε εκείνη κρύφτηκε στις έρημες σπηλιές όπου ο πόνος και το πείσμα έλιωναν το σώμα της και εξάτμιζαν το αίμα της, και μόνο η φωνή της διατηρήθηκε καλά, που και αυτή ακόμα ακούγεται σαν επαναλήψη λέξεων άλλων…

Αράχνη

Κάποτε, μία τυχαία και εντελώς ασημάντη λέξη
προσδίδει μία απροσδοκήτη σημασία στο ποίημα,
όπως π.χ. στο εγκατελειμμένο υπόγειο, όπου
κανείς δεν κατεβαίνει από καιρό, το μεγάλο άδειο κιούπι,
στο σκοτεινό του χείλος περπατάει χωρίς νόημα μία αράχνη,
χωρίς νόημα για σένα, μα ίσως όχι για κείνη.

Γιάννης Ρίτσος

Ξακουστή η Αράχνη για τα υφαντά της αλλά και για την αλαζονεία της.

Καυχήθηκε κάποτε πως ήταν ανώτερη από την θέα στην υφαντική τέχνη και την προκάλεσε σε μονομαχία. Φυσικά αυτή η πρόκληση δεν μπορούσε να αφήσει αδιαφόρη την κόρη του Δία, πολύ περισσότερο αφού προερχόταν από μια θνητή.

Και έτσι ο αγώνας άρχισε...

Ύφαινε και κεντούσε η Αθηνά την Ακρόπολη, τον αγώνα της με τον Ποσειδώνα, που θα έκρινε ποιος από τους δυο θα κέρδιζε την Αθήνα. Κι ακόμη κεντούσε την ιστορία του βασιλιά της Θράκης που μαζί με την γυναίκα του Ροδόπη περηφανεύτηκαν πως είχαν τη δύναμη του Δία και της Ήρας και γι' αυτή τους την ασέβεια ο Δίας τους μεταμόρφωσε σε βουνά.

Ύφαινε και κεντούσε και η Αράχνη ιστορίες των θεών και έδειχνε σε αυτές τις πολλές μεταμορφώσεις του Δία, που άλλοτε γινόταν ταύρος, άλλοτε κύκνος, άλλοτε χρυσή βροχή...

Όταν τέλειωσε ο αγώνας η Αθηνά πήρε στα χέρια της το κέντημα της Αράχνης, άδικα προσπάθησε να βρει κάποιο ψεγάδι.

Ήταν το καλύτερο που είχε δει ποτε της...

Δεν ήταν δυνατόν όμως να αφήσει ατιμώρητη την ασέβεια και την αλαζονεία της, γι΄αυτό την άγγιξε στο μέτωπο με την σαϊτα της και την μεταμόρφωσε σε έντομο, κι εκείνη τρελή απ' το κακό της τύλιξε στο λαιμό της όση κλωστή είχε περισσέψει στο αδράχτι και με αυτήν κρεμάστηκε από το ταβάνι του σπιτιού της.

Η θεά όμως την λυπήθηκε, και την άφησε να ζήσει, καταδικασμένη, να κρέμεται πάντα στα ταβάνια και να περπατάει στα σκοτεινά και εγκατελειμένα υπόγεια των σπιτιών και εκεί να υφαίνει αδιάκοπα, μη μπορώντας να ξεχάσει την παλιά της τέχνη.

'Ιρις

Περιοχή Ντούμπες, Στύψη Λέσβου

Ήταν κόρη του Θαύμαντα και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας.

Οι Έλληνες την φαντάζονταν φτερωτή και ορμητική σαν θύελλα με πολύχρωμο χιτώνα, να πετά ανάλαφρη σαν τον αέρα στα ουράνια πάνω από στεριές και θάλασσες και να φέρνει σε θνητούς και αθάνατους τις παραγγελειές.

Ο μύθος λέει πως όταν οι θεοί ήθελαν να ορκιστούν, ο Δίας έστειλε την Ίριδα να γεμίσει από την Στύγα, τη μαύρη πηγή του Άδη, το χρυσό της ποτήρι. Ο δρόμος που ακολουθούσε στον ουρανό χαρασσόταν επτάχρωμος καθώς μετέφερνε το "ιερό ύδωρ". Μετά οι θεοί το έχυναν στη γη, ορκίζονταν στα νερά της Στύγας και ο όρκος τους πια ήταν αμετάκλητος.

Άραγε χάνεται η μαγεία του μύθου που αναδίδει η ομορφιά της Ίριδας όταν μέσα από το πρίσμα αναλύσουμε το φως στα χρώματα της;

Όχι βέβαια, τα μυστήρια δεν χάνουν ποτέ την γοητεία τους.

Και αν προσπαθήσουμε να την πλησιάσουμε και να απλώσουμε το χέρι μας, θα καταφέρουμε άραγε να την αγγίξουμε;

Τραγικό πλάσμα ο άνθρωπος. Ενας Δον Κιχώτης, που βαδίζει μέσα σε αυταπάτες, πλασμένος από λύπη, τρέλα κι ελπίδα, θαρρεί πως μπορεί να απλώσει το χέρι του και να αγγίξει μία θεά.

Ιθάκη

Ιθάκη.

Ένα όνομα ταυτισμένο με την ιδέα της νοσταλγίας και της επιστροφής, ως τελικού και ιδανικού σκοπού, μέσα από ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες.

Στο πηγαιμό για την Ιθάκη όλοι ξεκινάμε με κάποια όνειρα. Ταξίδι δίχως όνειρο δεν υπάρχει. Άκομα και τα μωρά που δεν έχουν γεννηθεί, ονειρεύονται στους κόλπους της μητέρας τους το φως της ημέρας. Αν δεν το ονειρευτούν, δεν γεννιούνται.

Έτσι το ταξίδι αυτό που μοιάζει με σπείρα, η οποία αποτελείται από πολλούς κύκλους, δεν διαφέρει για κάθε άνθρωπο.

Λογικά και αναμενόμενα ένας τέτοιος κύκλος παίρνει την μορφή μιας σπειροειδούς κινήσεως, εκτός, αν το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων ή τα μάγια μιας όμορφης Καλυψώς το τρέψουν σε κύκλο, ο οποίος σε κάποιο σημείο κλείνει και η κινήσή του σταματά.

Όμως τότε θυμόμαστε την Ιθάκη μας και θέλουμε να γυρίσουμε πίσω, γιατί στην ουσία τίποτα δεν μπορεί να βγάλει το νησί μας από τον θρόνο της ψυχής μας.

Έτσι ο κύκλος συνεχίζει σε κάποια εφαπτομένη του, διατηρώντας ο καθένας μας την αρχική στρομφορμή της δικής του μοναχικής του πορείας.