[...] Όμως, το ερωτικό χτύπημα του ανθρώπου, όταν τον έχει ανάψει και τον έχει πυρπολήσει αληθινά, δεν μπορεί καμιά μούσα ούτε μαγική επίκληση ούτε αλλαγή τόπου να το δαμάσει, παρόντες ερωτεύονται, απόντες αγαπούν, μέρα κυνηγούν το θήραμα, νύχτα κοιμούνται στα πλατύσκαλα αυτών που αγαπούν, νηφάλιοι κάνουν ερωτικές προτάσεις στους ωραίους, μεθυσμένοι τους κάνουν καντάδες.
Και δεν ισχύει αυτό που είπε κάποιος, ότι δηλαδή οι ποιητικές φαντασίες, λόγω της καθαρότητας είναι τα όνειρα του ξύπνιου ανθρώπου, αλλά περισσότερο των εραστών, που συζητούν σα να είναι μπροστά στο αντικείμενο του πόθου που αγκαλιάζουν. Το μάτι μοιάζει να αποτυπώνει τις άλλες του εικόνες σε υγρό καμβά, έτσι που να μαραίνονται και να ξεγράφονται από το μυαλό μας.
Όμως, οι εικόνες των ερωτοχτυπημένων σαν πυρογραφίες αφήνουν είδωλα πυρακτωμένα στο μυαλό τους, κινούμενα και ζωντανά και με φωνή, παραμένοντας συνέχεια μέσα τους.
Ο Ρωμαίος Κάτωνας έλεγε ότι η ψυχή του εραστή ζει μόνιμα μέσα στην ψυχή του αγαπημένου του, και η μορφή και το ήθος και η ζωή και οι πράξεις, από τις οποίες κατευθυνόμενος διανύει μεγάλες αποστάσεις, όπως λένε οι Κυνικοί, "βρήκε συντονισμένο και σύντομο δρόμο για την αρετή". Γιατί τον οδηγεί προς την φιλία ... με συνοδεία του θεού, όπως σε περίπτωση θαλασσοταραχής.
Υποστηρίζω συμπερασματικά ότι ο ενθουσιασμός αυτών που αγαπούν δεν είναι χωρίς θεία χάρη ούτε έχει άλλο θεό προστάτη και οδηγό παρά αυτόν που τώρα εμείς γιορτάζουμε καί που προς τιμή του θυσιάζουμε, τον Έρωτα.
ΕΡΩΤΙΚΟΣ, Πλούταρχος (απόσπασμα)
