Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010
Έκθεση Ξυλογλυπτικής και Trash Art στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Μυτιλήνης... (16-12-2010)
Καθρέφτης, του Γιώργου Συκομιτέλλη.
Ρολόι τοίχου, του Γιώργου Συκομιτέλλη.
Γυμνές γυναίκες, του Γιώργου Συκομιτέλλη.
Φωτιστικό δαπέδου, του Γιώργου Κατσαρού.
Ρολόι και μεταλικό αυτοκίνητο, του Γιώργου Κατσαρού.
Κηροπήγιο δαπέδου, του Γιώργου Κατσαρού.
Φωτιστικό δαπέδου, του Γιώργου Κατσαρού.
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Η επιστολή του Walter Wuellenweber, προς τους Έλληνες πολίτες, με τίτλο "Αγαπητοί μας Έλληνες", δημοσιεύεται σε τεύχος του περιοδικού Stern...
"Αγαπητοί Έλληνες, από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει, όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν, όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του, σε τέτοιο βαθμό, και για τόσο μακρύ διάστημα, άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά, οι πιο ακριβοί μας φίλοι.Το ζήτημα πάντως είναι, ότι τελικά δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά κι' εμάς. Στην ουσία, ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ, μιας και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε, ο πρωθυπουργός σας Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς, αφού συνεχίζετε απτόητοι, ν' απεργείτε. Μη μας λέτε λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή.
Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία κι' ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε, ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι' επομένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, ν' αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν, ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι κι' εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο.
Οι Έλληνες είναι εκείνοι, που μας είχαν δείξει το δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι το δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι λάθος δρόμος. Κι' από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα".
Και η απάντηση που δόθηκε από ένα συμπατριώτη μας:
"Αγαπητέ μου Walτer Wuellenweber, ονομάζομαι Γεώργιος Π. Ψωμάς. Είμαι δημόσιος λειτουργός κι' όχι υπάλληλος, όπως κατά κόρον τα ΜΜΕ των "συμπατριωτών" σου (μου) αναφέρουν, ως βρισιά και με περίσσεια χλεύη. Ο μισθός μου είναι 1.000 ευρώ. Το μήνα, όχι την ημέρα, όπως ίσως σ' έχουν παρασύρει, να νομίζεις. Ούτε 1.000 ευρώ λιγότερα από σένα.
Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που σας έχουμε παραχωρήσει με αδιαφανείς όρους κι' έναντι αυτών των 200 δις που λέτε, ότι μας δώσατε, το 40% περίπου των αμυντικών εξοπλισμών μας, το σύνολο σχεδόν των εθνικών τηλεπικοινωνιών μας, την κατασκευή 2 μεγάλων αεροδρομίων καθώς και πολλών χιλιομέτρων εθνικού οδικού δικτύου. Αν ξεχνώ κάτι, ζητώ να με συγχωρέσεις. Σημειώνω, πως είμαστε από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς στα καταναλωτικά προϊόντα που παράγουν τα εργοστάσιά σας.
Η αλήθεια είναι, πως δεν ευθύνονται μόνο η πολιτικοί μας γι' αυτή την καταστροφή. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει και μια εταιρία γερμανικών κυρίως συμφερόντων, η οποία τους λάδωνε, για ν' αναλαμβάνει, όπως λέω παραπάνω, δημόσια έργα (βλ. C4Ι). Πιθανολογώ, πως φταίνε και τα γερμανικά ναυπηγεία, τα οποία μας πούλησαν κάτι υποβρύχια, που γέρνουν. Είμαι σίγουρος, ότι εσύ δεν με πιστεύεις ακόμα, αλλά δείξε λίγο υπομονή και περίμενε, διάβασέ με, κι' αν δεν σε πείσω, τότε διώξε με από την Ευρωζώνη, τον τόπο της Αλήθειας και της Ευημερίας, του Δίκαιου και του Σωστού".
"Λοιπόν Walτer, μισός αιώνας και πάνω πέρασε από τη λήξη του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, από τότε που η Γερμανία έπρεπε να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα. Οι οφειλές αυτές, που μόνον η Γερμανία αρνείται να ξοφλήσει στην Ελλάδα (η Βουλγαρία και η Ρουμανία τακτοποίησαν ήδη τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους), συνίστανται:
α) Σε χρέη ύψους 80 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων, από τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο.
β) Σε χρέη από τη διαφορά του κλήριγκ στο μεσοπόλεμο, ύψους 593.873.000 δολαρίων, που ήταν σε βάρος της Γερμανίας.
γ) Στα αναγκαστικά δάνεια, τα οποία σύνηψε το Γ´ Ράιχ από την Ελλάδα, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στη διάρκεια της κατοχής.
δ) Στις επανορθώσεις, που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, για τις κατασχέσεις, αρπαγές και καταστροφές, που της προξένησε το Γ' Ράιχ, την περίοδο της κατοχής, ύψους 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως επιδικάσαν οι Σύμμαχοι.
ε) Στις ανυπολόγιστες υποχρεώσεις της Γερμανίας για την αφαίρεση της ζωής 1.125.960 Ελλήνων (38.960 εκτελεσμένων, 12.000 νεκρών από αδέσποτες, 70.000 σκοτωμένων σε μάχες, 105.000 νεκρών στα στρατόπεδα της Γερμανίας, 600.000 νεκρών από πείνα και 300.000 απωλειών από υπογεννητικότητα).
στ) Στην ατίμητη ηθική προσβολή, που προξένησε στον ελληνικό λαό και στις ανθρωπιστικές ιδέες που εκφράζει η ελληνική ιδέα. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι ηθικής τάξης, ύψιστης ηθικής αξίας".
"Ξέρω Walτer, σε πειράζουν αυτά που γράφω, αλλά και μένα με πείραξαν, αυτά που έγραψες! Αλλά περισσότερο με πειράζουν, αυτά που σκέφτεσαι και θέλεις να κάνεις για μένα και τους "συμπατριώτες" σου, τους Έλληνες !
Walτer, φίλτατε Walτer, στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται 130 γερμανικές επιχειρήσεις, στις οποίες, περιλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι γερμανικοί κολοσσοί, οι οποίες πραγματοποιούν ετήσιο τζίρο της τάξης των 6,5 δισ. ευρώ.
Ξέρεις Walτer, σύντομα δε θα μπορώ ν' αγοράζω Γερμανικά προϊόντα, γιατί δεν θα ‘χω λεφτά. Εγώ Walτer μεγάλωσα στα λίγα, θα τ' αντέξω. Και μην ανησυχείς για τους νέους στην Ελλάδα, είμαστε ακόμα πολλοί παλιοί, για να τους βοηθήσουμε, να εξοικειωθούν στη νέα κατάσταση. Αλλά εσείς βρε Walτer, τους ανέργους σας, που θα δημιουργηθούν από την κατάσταση αυτή στην Ελλάδα, πως θα τους αντιμετωπίσετε;
Πες μου σε παρακαλώ, έχω απορία: εμείς οι Έλληνες πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη (κι' απ' όπου αλλού θέλετε, εσείς, οι Γερμανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και λοιποί "συμπατριώτες"). Πρέπει να φύγουμε, για να σωθούμε από μια Ένωση, κατ' επίφαση. Από μια ομάδα κερδοσκόπων. Από μια ομάδα, στην οποία είμαστε συμπαίκτες, όσο καταναλώναμε τα προϊόντα των συμπαικτών!
Εγώ φίλτατε Walτer, πιστεύω, ότι οι Έλληνες θα πρέπει να σταματήσουν ν' αγοράζουν Mercedes, BMW, Opel, Ford, Scoda, κλπ. συμμαχικά προϊόντα, γιατί, δεν μπορούν και δεν πρέπει! Δεν το αξίζουν. Θα πρέπει να σταματήσουν ν' αγοράζουν προϊόντα από το Lidl, το Praktiker και το IKEA. Γιατί δε θα μπορούν πια να τ' αγοράσουν αυτά τα προϊόντα, βρε αδερφέ, τι να κάνουμε!
Φίλτατε Walτer, θα πρέπει να κανονίσουμε και κάποιες άλλες "λεπτομέρειες" αν μου επιτρέπεις βέβαια, γιατί εσύ είσαι ο "πιστωτής" της ζωής μου. Ξέρεις βρε φίλε Walτer, θέλω να μου επιστρέψεις τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ μου, που έκλεψες εσύ (όχι ΕΣΥ βεβαίως, αλλά κάποιοι ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ), θέλω τα ΑΘΑΝΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ, που βρίσκονται στα Μουσεία του Βερολίνου, του Μονάχου, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμης! Τα θέλω τώρα, που μπορεί να πεθάνω, αλλά θέλω να πεθάνω, κοντά στους πατέρες μου!".
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010
Soap nuts από τα Ινδικά Ιμαλάια...
Είναι καρποί πλυσίματος και τους χρησιμοποιώ εδώ και πολύ καιρό. Έχω μείνει έκπληκτη από το αποτέλεσμα που προσφέρουν (τα ρούχα καθαρίζουν και γίνονται πολύ απαλά), χωρίς να χρειάζεται να προσθέσω μαλακτικό. Περιέχουν φυσικές σαπωνίνες, τασιενεργές ουσίες που διαλύουν τα λίπη όταν διαλυθούν σε ζεστό νερό. Χρησιμοποιώ 5 έως 8 καρπούς (τους οποίους βάζω μέσα σε υφασμάτινο σακουλάκι), μέσα στο πλυντήριο ρούχων, σε προγράμματα από 30 έως 90 βαθμών Κελσίου.
Εκτός από το καλό αποτέλεσμα που προσφέρουν, οι καρποί πλυσίματος δε μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα, διότι η βιοδιάσπαση των κελύφων είναι απόλυτη. Μετά τη χρήση μπορούμε να πετάξουμε τα κελυφη στον κάδο του κόμποστ ή μαζί με τα οργανικά μας απορρίμματα.
Ένας άλλος τρόπος για να χρησιμοποιήσουμε τους καρπούς είναι να δημιουργήσουμε υγρό απορρυπαντικό γενικής χρήσης με 100 γραμμάρια καρπών τους οποίους - καρπούς - βράζουμε για περίπου 30 λεπτά σε 3 λίτρα νερό. Μπορούμε επίσης να τους αλέσουμε στο μπλέντερ και να δημιουργήσουμε ένα συμπυκνωμένο υγρό απορρυπαντικό. Άλλες χρήσεις αναφέρονται ως ξέπλυμα σαλατικών λόγω των παρασιτοκτόνων τους ιδιοτήτων.
Οι καρποί συλλέγονται από τα Ινδικά Ιμαλάια. Ανήκουν στο γένος Sapindeae με πολλά είδη που ευδοκιμούν σε τροπικές περιοχές στην Ασία, την Αμερική και την Αφρική. Αν και όλα τα είδη του Sapindeae περιέχουν σαπωνίνες, το είδος που φύεται στα Ιμαλάια είναι ονομαστό για τους καρπούς υψηλής ποιότητας που παράγει. Οι καρποί της ποιότητας αυτής ξεχωρίζουν από το βαθύ μελί χρώμα, τη φρουτένια μυρωδιά και την λεία υφή τους.
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
Φεϊρούζ...
Φεϊρούζ βγες στο μπαλκόνι
να σ΄ ακούσουν τα πουλιά,
του Λιβάνου οι μαύροι κέδροι
κι οι λειχήνες του Αραράτ.
Φεϊρούζ καημέ μου Φεϊρούζ
τους αναστεναγμούς μου αφήνω
στα σταυροδρόμια της ζωής.
Φεϊρούζ καημέ μου Φεϊρούζ
έμαθα πάντοτε να δίνω
όσα δεν έδωσε κανείς.
Στείλε μου το "wa habibi"
στις φτερούγες του νοτιά
να περάσει από τη Γαύδο
και ν' ανέβει πιο ψηλά.
Η Ευαγγελία λέει
τον αρχαγγελίτικο
και συ στης Μπεκάα τη θέρμη
τραγουδάς το ανείπωτο.
να σ΄ ακούσουν τα πουλιά,
του Λιβάνου οι μαύροι κέδροι
κι οι λειχήνες του Αραράτ.
Φεϊρούζ καημέ μου Φεϊρούζ
τους αναστεναγμούς μου αφήνω
στα σταυροδρόμια της ζωής.
Φεϊρούζ καημέ μου Φεϊρούζ
έμαθα πάντοτε να δίνω
όσα δεν έδωσε κανείς.
Στείλε μου το "wa habibi"
στις φτερούγες του νοτιά
να περάσει από τη Γαύδο
και ν' ανέβει πιο ψηλά.
Η Ευαγγελία λέει
τον αρχαγγελίτικο
και συ στης Μπεκάα τη θέρμη
τραγουδάς το ανείπωτο.
Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010
Species of muchrooms that we found last Sunday...
Στη συνάντηση των Μανιταρόφιλων Λέσβου στο Κλαπάδο, την Κυριακή που μας πέρασε, καταγράφηκαν 76 είδη μανιταριών και είναι τα εξής:
Amanita muscaria, Amanita caesarea , Amanita rubescens var. rubescens, Amanita ovoidea, Amanita vaginata var. vaginata, Amanita vaginata var. alba, Amanita pantherina, Amanita phalloides, Amanita vitadinii, Agaricus campesrtis var. campestris, Agaricus xanthodermus, Armillaria mellea, Clitocybe odora, Clitocybe sinopica, Russula delica, Russula cyanoxantha, Russula arcifolia, Russula sororia, Russula sp., Lepiota clypeolaria, Hygrocybe conica, Cystodermella cinnabarina, Pleurotus eryngyii var. ferulae, Volvariella gloiocephala, Omphalotus olearius, Lactarious deliciosus, Lactarius sanguifluus, Lactarius chrysorrheus, Lactarius rugatus, Lactarius cistophilus, Lactarius tesquorum, Hygrophorus agathosmus, Hygrophorus chrysodon, Chroogomphus rutilus, Mycena seynesii, Laccaria laccata var. laccata, Macrolepiota procera var. procera, Macrolepiota mastoidea, Macrolepiota rhacodes var. hortensis, Lepista nuda, Lepista rickenii, Lepista flaccida, Lepista sp., Otidea umbrina, Suillus bellinii, Boletus edulis, Boletus subtomentosus, Boletus luridiformis, Boletus queletii, Tricholoma caligatum, Tricholoma atrosquamosum var. atrosquamosum, Tricholoma sulphureum, Tricholoma myomyces, Tricholoma basirubens, Tricholoma ustaloides, Tricholoma equestre, Tricholomopsis rutilans, Stropharia aeruginosa, Calvatia excipuliformis, Gymnopilus junonius, Clitopilus prunulus, Ramaria stricta, Pholiota flammans, Phallus impudicus, Geastrum fimbriatum, Lycoperdon perlatum, Tapinella atrotomentosa, Clavariadelphus pistilaris, Panaeolus papilionaceus, Infundibulicybe geotropa, Infundibulicybe gigas, Polyporus arcularius, Rhizopogon roseolus, Ganoderma lucidum, Pisolithus arrhizus, Clathrus ruber.
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Μανιταροεξόρμηση στο Κλαπάδο... χθες Κυριακή!
Η προσέλευση του κόσμου στο ραντεβού που είχε ορίσει ο Μυκητολογικός και Περιβαλλοντικός σύλλογος Λέσβου, όπως αναμενόταν... ήταν μεγάλη! Χθες Κυριακή στις 11.30 πμ, όλα τα μέλη και οι φίλοι του συλλόγου μαζευτήκαμε στο μεγάλο ξέφωτο που βρίσκεται πριν το εγκαταλλειμένο χωριό του Κλαπάδου...
Και αμέσως άρχισε η ταυτοποίηση και η καταγραφή των μανιταριών που είχαμε συλλέξει από το πρωί!
Kαι ενώ η ταυτοποίηση και η καταγραφή συνεχιζόταν, κάποιοι άλλοι από την παρέα μας ετοίμαζαν το φαγητό ...Είχε μεσημεριάσει για τα καλά!
Amanita muscaria
Coprinopsis sp.
Και αφού φάγαμε και ήπιαμε... άρχισε το γλέντι!Ζήτω τα τρίχορδα!
Στο τραπέζι που τα πίνω δε λείπει το ποτήρι μου, ούτε και το μπεντίρ μου, αλλά εγώ... για λίγα δευτερόλεπτα... όσο χρειάστηκε να βγάλω αυτή τη φωτογραφία!
Το γλέντι συνεχίστηκε σε κάποιο καφενείο της Λαφιώνας... κι ας είχε διακοπή ρεύματος τις πρώτες ώρες που είμασταν εκεί!Και του χρόνου να είμαστε καλά!!
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
Η Στύψη επι Γατελούζων...
Τα παλιά ορυχεία της Στύψης στη Λέσβο...
Απόσπασμα από το βιβλίο του Παν. Σ. Παρασκευαϊδη "Η Μυτιλήνη επι Γατελούζων"
Οι Γατελούζοι (1355 - 1462) βέβαια δεν είναι δημοκρατικοί Κυβερνήτες εκλεγόμενοι απ' το λαό, όπως δεν ήταν όλοι οι βασιλείς και Ηγεμόνες σ' Ανατολή και Δύση την περίοδο αυτή της Ιστορίας και δεν είναι "ισχύς τους η αγάπη του λαού τους", αλλά ούτε η "πειθώ" των όπλων τους. Ισχύς τους είναι, όχι μόνον η αναγνώριση και στήριξη τους απ' τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα και τη Γένουα, είναι, όπως σε κάθε εποχή, ο πλούτος τους. Αφού συνέλλεξαν αγαθά και χρήματα με την πειρατεία, την οποία ποτέ δεν παραμέλησαν να ασκούν, το εμπόριο, το δουλεμπόριο, ακόμα και τις οικονομικά συμφέρουσες επιγαμίες, έκαναν επενδύσεις στον τόπο που κυβερνούσαν.
Στη Λέσβο έχουν ανάκτορα και πύργους, σπίτια και κήπους, μαγαζιά και κτήματα. Στο Πληγώνι είναι τα εξοχικά τους. Το ίδιο θα συμβεί και με τους μετέπειτα άρχοντες της Τουρκοκρατίας, σαν τον Χασάν Πασά Τζετζάερλη ή τους Κουλαξίζηδες. Οι Γατελούζοι επιπρόσθετα έχουν και ελέγχουν τα ορυχεία της στύψης (alumen), που τους αποδίδουν ετησίως χιλιάδες φλορίνια. Στύψη ανακάλυψαν στα Κοντίσια της Άγρας, στα Παράκοιλα και στη Στύψη, χωριό που δημιουργήθηκε απ' τους εργαζόμενους στα κάτω από αυτό ορυχεία. Στη Στύψη, μια μεγάλη έκταση άδενδρη και άγονη σήμερα, έχει τα "pits" (λάκκους) και τις τεράστιες εκσκαφές με όγκους κοκκινωπού και ασπριδερού πετρώματος.
Οι Γατελούζοι κατασκεύασαν σε μεγάλη διαδρομή λιθόστρωτο μέχρι το σημείο φόρτωσης του ορυκτού. Για να μη γλιστρούν τα ορυκτά ζώα στους λίθους του οδοστρώματος δημιούργησαν με σφυρηλάτηση μικρές οπές. Χιλιάδες άνθρωποι εργάστηκαν στα ορυχεία της Στύψης και χιλιάδες ζώα μετέφεραν το ορυκτό στο λιμάνι της Πέτρας για εξαγωγή στην Ευρώπη. "Καραβιές" ολόκληρες στύψης διακινούνταν απ' τον τόπο φόρτωσης και πουλιόταν για την βιομηχανία νημάτων, δερμάτων, χρωμάτων και για φαρμακευτική χρήση. Το προϊόν είχε και το προσόν να μην είναι άμεσα χρήσιμο στους πειρατές, γιατί πέτρες και χώματα δεν αποτελούσαν επιθυμητή λεία.
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Οι ελαιογραφίες της Ευπραξίας Βαλάση - Σκλάβου... (μέρος δεύτερο)
Ο Μύλος της Θερμής - Λέσβου 2007
Ελαιώνας 2002
Το κάστρο της Μυτιλήνης 2007
Καλλονή - Λέσβου 2007
Πύργος στο Ακρωτήρι - Λέσβου
Καγιάνι - Λέσβου 2008Η Ευπραξία Βαλάση Σκλάβου γεννήθηκε στη Στύψη της Λέσβου. Πήρε μαθήματα ζωγραφικής από τον ζωγράφο Δημήτρη Καραπιπερή. Έχει κάνει τρεις ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Είναι διοικητικό μέλος του σωματείου "Εικαστική Παρέμβαση".
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Μανιταροεξόρμηση στο Κλαπάδο...
Πέρυσι στο Κλαπάδο...Από αριστερά, ο πρόεδρος του συλλόγου μας Στράτος Σπανέλλης, ο Κώστας Ζιαμπάρας, ο Στέργιος Σαραμανίδης και ο Παναγιώτης Γεωργιάδης.
Ο Μυκητολογικός Περιβαλλοντικός σύλλογος Λέσβου "Μανιταρόφιλοι Λέσβου" διοργανώνει αυτή τη Κυριακή μανιταροεξόρμηση στο Κλαπάδο.
Βγείτε από το πρωί στο βουνό, μαζέψτε τα μανιτάρια σας και στις 11.30 am θα μαζευτούμε όλοι στο μεγάλο πλάτωμα που βρίσκεται πριν το εγκαταλλειμένο χωριό του Κλαπάδου.
Θα κάνουμε αναγνωρίσεις, θα κουβεντιάσουμε, θα φάμε και θα πιούμε... εφόσον βέβαια το επιτρέψει ο καιρός! Ελάτε όλοι στο ραντεβού ακόμη κι αν ψιλοβρέχει, κι αν δεν μπορέσουμε να μείνουμε στο ύπαιθρο, τότε θα μετακομίσουμε σε προφυλαγμένο χώρο στην ευρύτερη περιοχή. Η συνεννόηση θα γίνει επιτόπου.
Μπορείτε να φέρετε για αναγνώριση και μανιτάρια που έχετε συλλέξει από άλλες περιοχές.
Βγείτε από το πρωί στο βουνό, μαζέψτε τα μανιτάρια σας και στις 11.30 am θα μαζευτούμε όλοι στο μεγάλο πλάτωμα που βρίσκεται πριν το εγκαταλλειμένο χωριό του Κλαπάδου.
Θα κάνουμε αναγνωρίσεις, θα κουβεντιάσουμε, θα φάμε και θα πιούμε... εφόσον βέβαια το επιτρέψει ο καιρός! Ελάτε όλοι στο ραντεβού ακόμη κι αν ψιλοβρέχει, κι αν δεν μπορέσουμε να μείνουμε στο ύπαιθρο, τότε θα μετακομίσουμε σε προφυλαγμένο χώρο στην ευρύτερη περιοχή. Η συνεννόηση θα γίνει επιτόπου.
Μπορείτε να φέρετε για αναγνώριση και μανιτάρια που έχετε συλλέξει από άλλες περιοχές.
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010
Εμπνέομαι από τα χρώματα του τόπου μου...
Γράφει η Βαγγελιώ Χρηστίδου
Το «Ε» συζητά με μια νέα κεραμίστρια του νησιού, την Ηλέκτρα Βαλάση.
Μας «πρωτοσυστήθηκε» πριν από μια εβδομάδα, μέσω των μαθημάτων κεραμικής που άρχισε να παραδίδει στο εργαστήριό της, στη Στύψη. Το «Ε» σήμερα γνωρίζει καλύτερα την Ηλέκτρα Βαλάση, μια νέα κεραμίστρια του νησιού, η οποία, έχοντας μεγαλώσει μέχρι κάποια ηλικία στην Αυστραλία όπου βρέθηκαν μετανάστες οι γονείς της, σήμερα επιμένει στον τόπο καταγωγής της, τη Στύψη. Μέλος του Συλλόγου Κεραμιστών και Αγγειοπλαστών Λέσβου «Το Έοργον», φροντίζει να διατηρήσει ζωντανή την τέχνη που κέρδισε και την ίδια. Και μας μιλάει μεταφέροντας όλη τη φρεσκάδα ενός νέου ανθρώπου που ζει και δημιουργεί σε ένα χωριό της Λέσβου.
Ηλέκτρα, μίλησέ μας λίγο για τα παιδικά σου χρόνια στην Αυστραλία. Τι συνέβαλε στο να μεγαλώσεις σε ένα περιβάλλον που, όπως λες, ήταν πλούσιο σε παράδοση και τέχνες;
«Τα παιδικά μου χρόνια στην Αυστραλία ήταν χαρούμενα. Όλη η οικογένεια από την πλευρά του πατέρα μου, αδέλφια και γονείς, ήταν εκεί. Συναντιόμασταν τις Κυριακές, ακούγαμε ελληνική μουσική και μιλούσαμε πάντα ελληνικά. Οφείλω να ομολογήσω ότι μέσα σε αυτό το οικογενειακό περιβάλλον, από τα πρώτα μου κιόλας χρόνια, επηρεάστηκα βαθιά. Ο πατέρας μου, πριν πάει μετανάστης στην Αυστραλία, ασκούσε το επάγγελμα του πετρά, όπως και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Η αδελφή του, η Έφη Βαλάση - Σκλάβου, είναι ζωγράφος και ο μικρός τους αδελφός έχει τελειώσει κάποια σχολή Καλών Τεχνών στην Αυστραλία. Νομίζω πως κάποια πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας δεν είναι καθόλου τυχαία…»
Πότε επιστρέψατε στη Λέσβο και με ποια αφορμή;
«Στη Λέσβο επιστρέψαμε το 1988, όταν ήμουν 10 χρονών. Οι γονείς μου είναι και οι δυο από τη Στύψη. Ο πατέρας μου πήγε μετανάστης στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας το 1969 και η μητέρα μου οχτώ χρόνια αργότερα, τη χρονιά δηλαδή που παντρεύτηκαν. Η Αυστραλία είναι μια χώρα που προσέφερε πολλά στους μετανάστες. Εμείς δε θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε εξαίρεση, ως μετανάστες που πήραμε πολλά από αυτήν τη χώρα. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο οργανωμένο, με όλες τις υποδομές, ήταν το σχολείο εκεί. Όμως το όνειρο των γονιών μου ήταν να γυρίσουν μια μέρα στην Ελλάδα.»
Υλικά, αντικείμενα και εικόνες
Με την κεραμική πότε άρχισες να ασχολείσαι; Γιατί διάλεξες αυτήν τη συγκεκριμένη τέχνη;
«Με την κεραμική άρχισα να ασχολούμαι το 2005, τη χρονιά δηλαδή που μαθήτευσα κοντά στον κεραμιστή Fabian Herzog, που είχε το εργαστήρι του στην Πέτρα και τώρα είναι στο Μόλυβο. Από μικρή είχα την ανάγκη να δημιουργήσω όμορφα πράγματα. Η ανάγκη της δημιουργίας ενυπάρχει σε όλους μας, άλλωστε, μικρούς και μεγάλους. Απλά ο καθένας επιλέγει το υλικό που του ταιριάζει καλύτερα και δημιουργεί... Για μένα ο πηλός είναι ένα μοναδικό υλικό, με απεριόριστες δυνατότητες για προσωπική έκφραση, και αυτό το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που τον ένιωσα στα χέρια μου.»
Τι αντικείμενα κατασκευάζεις; Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη νοοτροπία;
«Κατασκευάζω κυρίως φόρμες στον τροχό, από κόκκινο πηλό. Τον τελευταίο καιρό πειραματίζομαι και με άλλους πηλούς, όπως stoneware και αιγυπτιακή πάστα. Στην αρχή κατασκεύαζα δίπυρα κεραμικά με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως οι περισσότεροι κεραμιστές της Λέσβου. Οι διαφορετικές ιδιότητες των άλλων πηλών που επέλεξα να δουλέψω (ο καθένας είναι σχεδιασμένος για ειδικά αποτελέσματα), απαιτούν άλλες τεχνικές, οι οποίες πολλές φορές απαιτούν αντίστοιχα πολύ χρόνο.»
Από τι εικόνες και στοιχεία εμπνέεσαι στη δουλειά σου;
«Εμπνέομαι από τον τόπο στον οποίο ζω, δηλαδή τη φύση, τα δέντρα, τα λουλούδια και τους ανθρώπους. Το χρώμα που κυριαρχεί εδώ στη φύση, είναι το κίτρινο της ώχρας. Είναι το αγαπημένο μου χρώμα και μου αρέσει να διακοσμώ τα κεραμικά μου με αυτό. Στις περιγραφές, με λέξεις ή με χρώματα, βρίσκουμε συχνά έκφραση της λεσβιακής φύσης ισοδύναμη με τα έργα των καλλιτεχνών αυτού του τόπου, χιλιάδες χρόνια τώρα. Είπαμε, τίποτα δεν είναι τυχαίο…»
Δουλεύοντας και εξελίσσοντας την τέχνη
Πότε άνοιξες το εργαστήριο στη Στύψη; Τι είχες στο νου σου όταν το ξεκίνησες;
«Το εργαστήριο το άνοιξα το 2007. Ήθελα να φτιάξω ένα χώρο δικό μου, όπου θα μπορώ να δημιουργώ κεραμικές φόρμες από οικολογικά υλικά. Από την αρχή δε με ενδιέφερε να κάνω μεγάλη παραγωγή κεραμικών. Θεωρώ πως τα κεραμικά πλέον δεν κατασκευάζονται τόσο για τη λειτουργικότητα όσο για την διακόσμηση, γι’ αυτό σημασία έχει κυρίως η ομορφιά ενός αγγείου, παρά η ποσότητα. Ο στόχος μου, όμως, δεν ήταν μόνο η παραγωγή κεραμικών, αλλά και η διδασκαλία αυτής της τέχνης. Ήδη έχουν ξεκινήσει μαθήματα κεραμικής εδώ και μια βδομάδα και πάνε πολύ καλά. Έχω μαθητές από τη Στύψη, τη Μήθυμνα και τη Μυτιλήνη. Σχεδιάζουμε να κάνουμε μια έκθεση με τα έργα των μαθητών, κάποια στιγμή μέσα στον καινούργιο χρόνο.»
Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο στην όλη διαδικασία της κατασκευής κεραμικών;
«Αγαπημένες στιγμές είναι εκείνες που δουλεύω στον κεραμικό τροχό, οπότε και νιώθω πως γίνομαι ένα μαζί του, με συνδετικό κρίκο τον πηλό. Είναι από εκείνες τις μαγικές στιγμές που δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς με λόγια. Κάποτε ένας αρχαίος σοφός είχε πει: “ακόμη κι αν μπορείς να το νιώσεις, δεν μπορείς όμως να το εκφράσεις και να το εξηγήσεις στον άλλον”. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ όταν δουλεύω στον κεραμικό τροχό.»
Φροντίζεις να εξελίσσεις την τέχνη και την τεχνική σου;
«Νομίζω πως, θέλοντας και μη, ένας κεραμιστής εξελίσσει την τέχνη και την τεχνική του κάθε μέρα, μέσα από τα λάθη, τις επιτυχίες, την εμπειρία γενικότερα. Είναι μια τέχνη, όπως όλες οι τέχνες άλλωστε, που όσο ζεις όλο και κάτι καινούργιο μαθαίνεις κάθε μέρα που περνάει, καθώς και μια τέχνη που δεν τη βαριέσαι εύκολα, γιατί δεν αναγκάζεσαι να κάνεις τα ίδια πράγματα συνέχεια. Αυτό σού δίνει την ώθηση να συνεχίζεις κάθε φορά με όρεξη και με καινούργιες ιδέες.»
Η ζωή στη Στύψη
Τι άλλο σού αρέσει να κάνεις μέσα στη μέρα σου;
«Μου αρέσει πολύ η μουσική. Καμμιά φορά μαζευόμαστε με τους φίλους μου, παίζουμε παραδοσιακή μουσική και τραγουδάμε. Με την ίδια παρέα κάνουμε εξορμήσεις στο δάσος για μανιτάρια, αφού οι περισσότεροι είμαστε μέλη του Μυκητολογικού και Περιβαλλοντικού Συλλόγου της Λέσβου. Αυτό που προσπαθούμε, είναι να θυμηθούμε πράγματα που ο σημερινός άνθρωπος έχει ξεχάσει. Να δούμε τη φύση, όχι ως προνομιακό χώρο για κέρδος, πραγματικό ή συμβολικό, αλλά ως πηγή έμπνευσης και γνώσης και ως οργανικό σώμα του ανθρώπου.»
Πώς είναι η ζωή σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Λέσβου για ένα νέο άνθρωπο; Εσύ γιατί επιμένεις να μένεις εκεί;
«Η ζωή είναι όμορφη, ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, αρκεί να υπάρχει γαλήνη μέσα μας, παρ’ όλο που αυτό δεν μπορούμε να το καταφέρουμε πάντα. Υπάρχουν φορές που μου αρκεί να βγω στο μπαλκόνι και να αγναντέψω τον Όλυμπο, τον κόλπο της Καλλονής, τα χωριά του Πολιχνίτου και μερικές φορές, όταν ο καιρός το επιτρέπει, τα βουνά της Χίου. Άλλες φορές πιάνω την κουβέντα με τους δικούς μου ανθρώπους, τους χωριανούς μου ή τους ανθρώπους που έρχονται στο εργαστήριό μου για να δουν τα έργα μου από κοντά. Αυτά τα απλά πράγματα με γεμίζουν χαρά. Ευτυχώς η Στύψη είναι από τα λίγα χωριά που έχει ακόμη πολλούς νέους ανθρώπους και έτσι είναι δύσκολο για κάποιον που ζει εδώ να νιώσει μοναξιά.»
Τι θα ήθελες να δεις να γίνεται στην περιοχή σου; Θεωρείς ότι είναι ένας τόπος που ο πολιτισμός είναι έντονος και θα έπρεπε να προωθηθεί;
«Πολλά θα ήθελα να δω να γίνονται στην περιοχή όπου ζω. Θα ήθελα, με συμμετοχή όλης της κοινωνίας, να μπορούσαμε να βάζαμε τον πήχη πιο ψηλά, ειδικά σε ζητήματα που αφορούν την εκπαίδευση και την παιδεία, την προστασία του περιβάλλοντος, τον πολιτισμό, τη ζωή σε κάθε της μορφή, τη διαφορετικότητα, το “ξένο” ή το μη κανονικό. Η Στύψη είναι ένα χωριό όπου ακόμη υπάρχουν άνθρωποι φιλόξενοι, με μια θαυμάσια ντοπιολαλιά, με ήθη και έθιμα που κρατάνε από πολύ παλιά. Είναι ένα χωριό ζωντανό, όπου ακμάζουν οι τέχνες, η γεωργία και η κτηνοτροφία και όλα αυτά στηρίζονται κυρίως από νέους ανθρώπους. Όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω νομίζω πως μας αξίζουν.»
Το «Ε» συζητά με μια νέα κεραμίστρια του νησιού, την Ηλέκτρα Βαλάση.
Μας «πρωτοσυστήθηκε» πριν από μια εβδομάδα, μέσω των μαθημάτων κεραμικής που άρχισε να παραδίδει στο εργαστήριό της, στη Στύψη. Το «Ε» σήμερα γνωρίζει καλύτερα την Ηλέκτρα Βαλάση, μια νέα κεραμίστρια του νησιού, η οποία, έχοντας μεγαλώσει μέχρι κάποια ηλικία στην Αυστραλία όπου βρέθηκαν μετανάστες οι γονείς της, σήμερα επιμένει στον τόπο καταγωγής της, τη Στύψη. Μέλος του Συλλόγου Κεραμιστών και Αγγειοπλαστών Λέσβου «Το Έοργον», φροντίζει να διατηρήσει ζωντανή την τέχνη που κέρδισε και την ίδια. Και μας μιλάει μεταφέροντας όλη τη φρεσκάδα ενός νέου ανθρώπου που ζει και δημιουργεί σε ένα χωριό της Λέσβου.
Ηλέκτρα, μίλησέ μας λίγο για τα παιδικά σου χρόνια στην Αυστραλία. Τι συνέβαλε στο να μεγαλώσεις σε ένα περιβάλλον που, όπως λες, ήταν πλούσιο σε παράδοση και τέχνες;
«Τα παιδικά μου χρόνια στην Αυστραλία ήταν χαρούμενα. Όλη η οικογένεια από την πλευρά του πατέρα μου, αδέλφια και γονείς, ήταν εκεί. Συναντιόμασταν τις Κυριακές, ακούγαμε ελληνική μουσική και μιλούσαμε πάντα ελληνικά. Οφείλω να ομολογήσω ότι μέσα σε αυτό το οικογενειακό περιβάλλον, από τα πρώτα μου κιόλας χρόνια, επηρεάστηκα βαθιά. Ο πατέρας μου, πριν πάει μετανάστης στην Αυστραλία, ασκούσε το επάγγελμα του πετρά, όπως και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Η αδελφή του, η Έφη Βαλάση - Σκλάβου, είναι ζωγράφος και ο μικρός τους αδελφός έχει τελειώσει κάποια σχολή Καλών Τεχνών στην Αυστραλία. Νομίζω πως κάποια πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας δεν είναι καθόλου τυχαία…»
Πότε επιστρέψατε στη Λέσβο και με ποια αφορμή;
«Στη Λέσβο επιστρέψαμε το 1988, όταν ήμουν 10 χρονών. Οι γονείς μου είναι και οι δυο από τη Στύψη. Ο πατέρας μου πήγε μετανάστης στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας το 1969 και η μητέρα μου οχτώ χρόνια αργότερα, τη χρονιά δηλαδή που παντρεύτηκαν. Η Αυστραλία είναι μια χώρα που προσέφερε πολλά στους μετανάστες. Εμείς δε θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε εξαίρεση, ως μετανάστες που πήραμε πολλά από αυτήν τη χώρα. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο οργανωμένο, με όλες τις υποδομές, ήταν το σχολείο εκεί. Όμως το όνειρο των γονιών μου ήταν να γυρίσουν μια μέρα στην Ελλάδα.»
Υλικά, αντικείμενα και εικόνες
Με την κεραμική πότε άρχισες να ασχολείσαι; Γιατί διάλεξες αυτήν τη συγκεκριμένη τέχνη;
«Με την κεραμική άρχισα να ασχολούμαι το 2005, τη χρονιά δηλαδή που μαθήτευσα κοντά στον κεραμιστή Fabian Herzog, που είχε το εργαστήρι του στην Πέτρα και τώρα είναι στο Μόλυβο. Από μικρή είχα την ανάγκη να δημιουργήσω όμορφα πράγματα. Η ανάγκη της δημιουργίας ενυπάρχει σε όλους μας, άλλωστε, μικρούς και μεγάλους. Απλά ο καθένας επιλέγει το υλικό που του ταιριάζει καλύτερα και δημιουργεί... Για μένα ο πηλός είναι ένα μοναδικό υλικό, με απεριόριστες δυνατότητες για προσωπική έκφραση, και αυτό το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που τον ένιωσα στα χέρια μου.»
Τι αντικείμενα κατασκευάζεις; Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη νοοτροπία;
«Κατασκευάζω κυρίως φόρμες στον τροχό, από κόκκινο πηλό. Τον τελευταίο καιρό πειραματίζομαι και με άλλους πηλούς, όπως stoneware και αιγυπτιακή πάστα. Στην αρχή κατασκεύαζα δίπυρα κεραμικά με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως οι περισσότεροι κεραμιστές της Λέσβου. Οι διαφορετικές ιδιότητες των άλλων πηλών που επέλεξα να δουλέψω (ο καθένας είναι σχεδιασμένος για ειδικά αποτελέσματα), απαιτούν άλλες τεχνικές, οι οποίες πολλές φορές απαιτούν αντίστοιχα πολύ χρόνο.»
Από τι εικόνες και στοιχεία εμπνέεσαι στη δουλειά σου;
«Εμπνέομαι από τον τόπο στον οποίο ζω, δηλαδή τη φύση, τα δέντρα, τα λουλούδια και τους ανθρώπους. Το χρώμα που κυριαρχεί εδώ στη φύση, είναι το κίτρινο της ώχρας. Είναι το αγαπημένο μου χρώμα και μου αρέσει να διακοσμώ τα κεραμικά μου με αυτό. Στις περιγραφές, με λέξεις ή με χρώματα, βρίσκουμε συχνά έκφραση της λεσβιακής φύσης ισοδύναμη με τα έργα των καλλιτεχνών αυτού του τόπου, χιλιάδες χρόνια τώρα. Είπαμε, τίποτα δεν είναι τυχαίο…»
Δουλεύοντας και εξελίσσοντας την τέχνη
Πότε άνοιξες το εργαστήριο στη Στύψη; Τι είχες στο νου σου όταν το ξεκίνησες;
«Το εργαστήριο το άνοιξα το 2007. Ήθελα να φτιάξω ένα χώρο δικό μου, όπου θα μπορώ να δημιουργώ κεραμικές φόρμες από οικολογικά υλικά. Από την αρχή δε με ενδιέφερε να κάνω μεγάλη παραγωγή κεραμικών. Θεωρώ πως τα κεραμικά πλέον δεν κατασκευάζονται τόσο για τη λειτουργικότητα όσο για την διακόσμηση, γι’ αυτό σημασία έχει κυρίως η ομορφιά ενός αγγείου, παρά η ποσότητα. Ο στόχος μου, όμως, δεν ήταν μόνο η παραγωγή κεραμικών, αλλά και η διδασκαλία αυτής της τέχνης. Ήδη έχουν ξεκινήσει μαθήματα κεραμικής εδώ και μια βδομάδα και πάνε πολύ καλά. Έχω μαθητές από τη Στύψη, τη Μήθυμνα και τη Μυτιλήνη. Σχεδιάζουμε να κάνουμε μια έκθεση με τα έργα των μαθητών, κάποια στιγμή μέσα στον καινούργιο χρόνο.»
Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο στην όλη διαδικασία της κατασκευής κεραμικών;
«Αγαπημένες στιγμές είναι εκείνες που δουλεύω στον κεραμικό τροχό, οπότε και νιώθω πως γίνομαι ένα μαζί του, με συνδετικό κρίκο τον πηλό. Είναι από εκείνες τις μαγικές στιγμές που δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς με λόγια. Κάποτε ένας αρχαίος σοφός είχε πει: “ακόμη κι αν μπορείς να το νιώσεις, δεν μπορείς όμως να το εκφράσεις και να το εξηγήσεις στον άλλον”. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ όταν δουλεύω στον κεραμικό τροχό.»
Φροντίζεις να εξελίσσεις την τέχνη και την τεχνική σου;
«Νομίζω πως, θέλοντας και μη, ένας κεραμιστής εξελίσσει την τέχνη και την τεχνική του κάθε μέρα, μέσα από τα λάθη, τις επιτυχίες, την εμπειρία γενικότερα. Είναι μια τέχνη, όπως όλες οι τέχνες άλλωστε, που όσο ζεις όλο και κάτι καινούργιο μαθαίνεις κάθε μέρα που περνάει, καθώς και μια τέχνη που δεν τη βαριέσαι εύκολα, γιατί δεν αναγκάζεσαι να κάνεις τα ίδια πράγματα συνέχεια. Αυτό σού δίνει την ώθηση να συνεχίζεις κάθε φορά με όρεξη και με καινούργιες ιδέες.»
Η ζωή στη Στύψη
Τι άλλο σού αρέσει να κάνεις μέσα στη μέρα σου;
«Μου αρέσει πολύ η μουσική. Καμμιά φορά μαζευόμαστε με τους φίλους μου, παίζουμε παραδοσιακή μουσική και τραγουδάμε. Με την ίδια παρέα κάνουμε εξορμήσεις στο δάσος για μανιτάρια, αφού οι περισσότεροι είμαστε μέλη του Μυκητολογικού και Περιβαλλοντικού Συλλόγου της Λέσβου. Αυτό που προσπαθούμε, είναι να θυμηθούμε πράγματα που ο σημερινός άνθρωπος έχει ξεχάσει. Να δούμε τη φύση, όχι ως προνομιακό χώρο για κέρδος, πραγματικό ή συμβολικό, αλλά ως πηγή έμπνευσης και γνώσης και ως οργανικό σώμα του ανθρώπου.»
Πώς είναι η ζωή σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Λέσβου για ένα νέο άνθρωπο; Εσύ γιατί επιμένεις να μένεις εκεί;
«Η ζωή είναι όμορφη, ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, αρκεί να υπάρχει γαλήνη μέσα μας, παρ’ όλο που αυτό δεν μπορούμε να το καταφέρουμε πάντα. Υπάρχουν φορές που μου αρκεί να βγω στο μπαλκόνι και να αγναντέψω τον Όλυμπο, τον κόλπο της Καλλονής, τα χωριά του Πολιχνίτου και μερικές φορές, όταν ο καιρός το επιτρέπει, τα βουνά της Χίου. Άλλες φορές πιάνω την κουβέντα με τους δικούς μου ανθρώπους, τους χωριανούς μου ή τους ανθρώπους που έρχονται στο εργαστήριό μου για να δουν τα έργα μου από κοντά. Αυτά τα απλά πράγματα με γεμίζουν χαρά. Ευτυχώς η Στύψη είναι από τα λίγα χωριά που έχει ακόμη πολλούς νέους ανθρώπους και έτσι είναι δύσκολο για κάποιον που ζει εδώ να νιώσει μοναξιά.»
Τι θα ήθελες να δεις να γίνεται στην περιοχή σου; Θεωρείς ότι είναι ένας τόπος που ο πολιτισμός είναι έντονος και θα έπρεπε να προωθηθεί;
«Πολλά θα ήθελα να δω να γίνονται στην περιοχή όπου ζω. Θα ήθελα, με συμμετοχή όλης της κοινωνίας, να μπορούσαμε να βάζαμε τον πήχη πιο ψηλά, ειδικά σε ζητήματα που αφορούν την εκπαίδευση και την παιδεία, την προστασία του περιβάλλοντος, τον πολιτισμό, τη ζωή σε κάθε της μορφή, τη διαφορετικότητα, το “ξένο” ή το μη κανονικό. Η Στύψη είναι ένα χωριό όπου ακόμη υπάρχουν άνθρωποι φιλόξενοι, με μια θαυμάσια ντοπιολαλιά, με ήθη και έθιμα που κρατάνε από πολύ παλιά. Είναι ένα χωριό ζωντανό, όπου ακμάζουν οι τέχνες, η γεωργία και η κτηνοτροφία και όλα αυτά στηρίζονται κυρίως από νέους ανθρώπους. Όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω νομίζω πως μας αξίζουν.»
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
Πολυσπόρι...
Ρεβύθια Λισβορίου
Λαθούρι Σαντορίνης
Φασόλια Λήμνου
Φακές ΕγκλουβήςΣτην αρχαία Αθήνα, κάθε χρόνο αυτή την εποχή που έσπερναν τη γη, γιόρταζαν τα Πυανοφόρια. Ήταν μια γιορτή αφιερωμένη στο θεό Απόλλωνα και τη θεά Αθηνά, προστάτες της γονιμότητας της γης. Μαγείρευαν οι νοικοκυρές ένα έδεσμα από σπόρους σιτηρών και άλλων καρπών και το πρόσφεραν παιδιά έξω από το ναό του Απόλλωνα, στεφανωμένα με κλαδιά ελιάς και δάφνης. Ύστερα γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαν. Οι οικοδέσποινες έπαιρναν ένα μικρό κλαδί από τα μαλλιά τους και το κρεμούσαν στη πόρτα...
Αυτό το έθιμο έφτασε στις μέρες μας μέσα από τα χρόνια. Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες στην Ήπειρο, οι νοικοκυρές ετοιμάζουν πρωί - πρωί αυτό το έδεσμα και το προσφέρουν σε συγγενείς και φίλους. Μόνο που τώρα η γιορτή δε γίνεται προς τιμήν του Απόλλωνος και της Αθηνάς, τα παιδιά δε φοράνε πια στεφάνι, ούτε και οι οικοδέσποινες κρεμάνε κλαδιά ελιάς ή δάφνης στις πόρτες των σπιτιών. Ανοίγουν όμως τη βρύση, χύνουν με τη κουτάλα λίγα πολυσπόρια και κάνουν τη δική τους παράκληση... " Όπως τρέχει το νερό, έτσι να τρέξει φέτος η σοδιά μας".
Έθιμο από την αρχαιότητα, που έχει πολλά να μας διδάξει, δεν είναι κρίμα να μην το συνεχίσουμε;
Θυμάρι, κόκκινο κρασί, μαύρο πιπέρι και παραδοσιακό ταχίνι.
Εκτέλεση
Χρειαζόμαστε τρία φλιτζάνια όσπρια, φασόλια, λαθούρι, ρεβίθια και φακές. Τα ρεβίθια και το λαθούρι μουσκεμένα αποβραδίς, ενώ τα φασόλια και οι φακές μια ώρα πριν τα μαγειρέψουμε. Για την σάλτσα χρειαζόμαστε 2 σκελίδες σκόρδο, 10 κουταλιές της σούπας ταχίνι, λίγο κόκκινο κρασί, αλάτι, θυμάρι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.
Στραγγίζουμε τα όσπρια και βάζουμε χωριστά σε μια κατσαρόλα με νερό τα ρεβύθια και το λαθούρι να πάρουν βράση. Σε άλλη κατσαρόλα βάζουμε τα φασόλια και τις φακές. Μετά από πέντε λεπτά, αφού βράσουν, τα στραγγίζουμε. Βάζουμε φρέσκο νερό και προσθέτουμε ένα κρεμμύδι (προαιρετικά), κομμένο σε μικρούς σε κύβους. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε να σιγοβράσουν όσο χρειάζεται για να μαλακώσουν. Στραγγίζουμε και τα αφήνουμε να κρυώσουν.
Βάζουμε στο μπλέντερ το σκόρδο, το ταχίνι, το κρασί και το αλάτι και το δουλεύουμε μέχρι να γίνει μια σάλτσα με υφή κρέμας. Σε μια γαβάθα βάζουμε τα όσπρια, τα περιχύνουμε με τη σάλτσα και ανακατεύουμε καλά. Αφήνουμε να μείνει για μια ώρα και προτού σερβίρουμε το πασπαλίζουμε με θυμάρι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.
Cesaria Evora - ausencia / Βίκυ Μοσχολιού - πως έφυγες
Πως έφυγες, απ' τη ζωή μου έτσι
Και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ
Σ' έχω απορρίψει και απ' την μνήμη μου σε έχω σβήσει για πάντα
Και ότι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ
Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό
Μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ
Το πρόσωπο σου δεν μπορώ να θυμηθώ και θέλω
Όλα αυτά τα βράδια, να σ' αγαπήσω πάλι απ' την αρχή μωρό μου
Μα, δεν έχω άλλη αντοχή
Πως έγινε και δεν μ' ενδιαφέρει
Σε ποιες αγάπες την αγάπη σου ξοφλάς
Σ' έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει καρδιά μου
Και ότι τράβηξα από σένα τώρα το τραβάς...
Και ούτε κλαίω ούτε καν σε συζητώ
Σ' έχω απορρίψει και απ' την μνήμη μου σε έχω σβήσει για πάντα
Και ότι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ
Μόνο που τα βράδια, σαν τον τρελό
Μες στα μπαρ κυκλοφορώ και απορώ
Το πρόσωπο σου δεν μπορώ να θυμηθώ και θέλω
Όλα αυτά τα βράδια, να σ' αγαπήσω πάλι απ' την αρχή μωρό μου
Μα, δεν έχω άλλη αντοχή
Πως έγινε και δεν μ' ενδιαφέρει
Σε ποιες αγάπες την αγάπη σου ξοφλάς
Σ' έχω διαγράψει κι άλλη πορεία έχω χαράξει καρδιά μου
Και ότι τράβηξα από σένα τώρα το τραβάς...
Ausencia, ausencia
Si asa um tivesse
Pa voa na esse distancia
Si um gazela um fosse
Pa corrê sem nem um cansera
Anton ja na bo seio
Um tava ba manchê
E nunca mas ausencia
Ta ser nôs lema
Ma sô na pensamento
Um ta viajà sem medo
Nha liberdade um tê'l
E sô na nha sonho
Na nha sonho miéforte
Um tem bô proteçäo
Um tem sô bô carinho
E bô sorriso
Ai solidäo tô'me
Sima sol sozim na céu
Sô ta brilhà ma ta cegà
Na sê claräo
Sem sabe pa onde lumia
Pa ondê bai
Ai solidäo é um sina...
Si asa um tivesse
Pa voa na esse distancia
Si um gazela um fosse
Pa corrê sem nem um cansera
Anton ja na bo seio
Um tava ba manchê
E nunca mas ausencia
Ta ser nôs lema
Ma sô na pensamento
Um ta viajà sem medo
Nha liberdade um tê'l
E sô na nha sonho
Na nha sonho miéforte
Um tem bô proteçäo
Um tem sô bô carinho
E bô sorriso
Ai solidäo tô'me
Sima sol sozim na céu
Sô ta brilhà ma ta cegà
Na sê claräo
Sem sabe pa onde lumia
Pa ondê bai
Ai solidäo é um sina...
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010
Το χαμάμ του Κλαπάδου...
Εικ. 1
Εικ. 2
Εικ. 3
Εικ. 4
Εικ. 5Σε όλη την έκταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατά καιρούς κατασκευάστηκαν περίφημα αρχιτεκτονικά έργα. Από τα πρώτα έργα που οι Οθωμανοί κατασκεύαζαν όταν κατακτούσαν μια πόλη ήταν τα χαμάμ. Ήταν κτήρια απόλυτα συνδεδεμένα με την καθημερινή ζωή της πόλης, τα οποία μπορούσαν να επισκεφτούν άντρες και γυναίκες από κάθε κοινωνική τάξη, καταγωγή και θρησκεία.
Η οργάνωση του χώρου των χαμάμ διακρίνεται σε δυο βασικά μέρη: το αποδυτήριο (εικ. 1) και το θερμό διαμέρισμα. Αυτά συμπληρώνονταν από βοηθητικούς χώρους για τις επιμέρους διαδικασίες φροντίδας του σώματος (εικ. 3). Χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία των χαμάμ αποτελούν οι θόλοι της οροφής τους που διατηρούσαν τη θερμοκρασία του χώρου σταθερή και διακοσμούνταν από φεγγίτες διαφόρων σχημάτων για τον φωτισμό του χώρου (εικ. 2).
Στο εγκαταλειμμένο χωριό του Κλαπάδου βρίσκεται ένα οθωμανικό χαμάμ σε ερειπιώδη κατάσταση. Πρόκειται για ένα μικρό χαμάμ του οποίου ο θόλος είναι διάτρητος με πολυάριθμους φεγγίτες, ενώ διακοσμητικά μοτίβα διακοσμούν τις κόχες του εσωτερικού (εικ. 5). Οι τοίχοι διατηρούν ακόμη το πράσινο χρώμα από τη μπογιά και υπάρχουν ακόμη οι κεραμικές σωλήνες (εικ. 4) που μετέφεραν το νερό στο θερμό διαμέρισμα.
Δεν είναι γνωστό πότε κατασκευάστηκε το χαμάμ του Κλαπάδου, ούτε και πόσο θα παραμείνει ακόμη όρθιο... αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό πια. Σήμερα στο εγκαταλειμμένο χωριό κυκλοφορούν ζώα (πρόβατα και κατσίκες) - μέσα και έξω από το χαμάμ - χωρίς καμία επιτήρηση από τους κτηνοτρόφους που τα έχουν, αφού η δασική υπηρεσία (που είναι υπεύθυνη για την περιοχή) τους έχει αφήσει να κάνουν ότι θέλουν...
Η οργάνωση του χώρου των χαμάμ διακρίνεται σε δυο βασικά μέρη: το αποδυτήριο (εικ. 1) και το θερμό διαμέρισμα. Αυτά συμπληρώνονταν από βοηθητικούς χώρους για τις επιμέρους διαδικασίες φροντίδας του σώματος (εικ. 3). Χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία των χαμάμ αποτελούν οι θόλοι της οροφής τους που διατηρούσαν τη θερμοκρασία του χώρου σταθερή και διακοσμούνταν από φεγγίτες διαφόρων σχημάτων για τον φωτισμό του χώρου (εικ. 2).
Στο εγκαταλειμμένο χωριό του Κλαπάδου βρίσκεται ένα οθωμανικό χαμάμ σε ερειπιώδη κατάσταση. Πρόκειται για ένα μικρό χαμάμ του οποίου ο θόλος είναι διάτρητος με πολυάριθμους φεγγίτες, ενώ διακοσμητικά μοτίβα διακοσμούν τις κόχες του εσωτερικού (εικ. 5). Οι τοίχοι διατηρούν ακόμη το πράσινο χρώμα από τη μπογιά και υπάρχουν ακόμη οι κεραμικές σωλήνες (εικ. 4) που μετέφεραν το νερό στο θερμό διαμέρισμα.
Δεν είναι γνωστό πότε κατασκευάστηκε το χαμάμ του Κλαπάδου, ούτε και πόσο θα παραμείνει ακόμη όρθιο... αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό πια. Σήμερα στο εγκαταλειμμένο χωριό κυκλοφορούν ζώα (πρόβατα και κατσίκες) - μέσα και έξω από το χαμάμ - χωρίς καμία επιτήρηση από τους κτηνοτρόφους που τα έχουν, αφού η δασική υπηρεσία (που είναι υπεύθυνη για την περιοχή) τους έχει αφήσει να κάνουν ότι θέλουν...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)